Apologie van een staatssecretaris

De voorbije weken zat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) in de hoek waar de klappen vielen. In een poging het probleem van de transmigranten op te lossen door ze in gesloten instellingen te plaatsen, werden uitgeprocedeerde asielzoekers met een strafblad vrijgelaten. Zowel de coalitiepartners CD&V en Open Vld als de oppositie roken bloed. Theo Francken mag dan wel de populairste politicus van Vlaanderen zijn, ook hij krijgt de asielcrisis maar moeilijk onder controle.

Daarom komt voor hem de publicatie van zijn boek Continent zonder grens op het juiste moment. Het plaatst het asieldebat in een breder kader en geeft Francken de kans zijn beleid te verdedigen. Hij toont aan dat tal van problemen waarmee we geconfronteerd worden, direct of indirect gekoppeld zijn aan immigratie. Neem de brexit en het toenemende euroscepticisme. Zou het brexit-referendum hetzelfde resultaat hebben gehad zonder het ‘wir schaffen das’ van kanselier Angela Merkel?

Dat ‘wir schaffen das’ was volgens Francken een soort van erfzonde van de migratiecrisis. Sindsdien ziet een almaar grotere groep uit Afrika, het Midden-Oosten en Centraal-Azië West-Europa als het continent van melk en honing. Zonder schroom fileert Theo de passiviteit die het traditionele establishment daartegenover plaatst. Het migratieprobleem aanpakken is een Europese kwestie, maar de Europese leiders missen daadkracht. Daar komt nog bij dat de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens een streng asielbeleid zeer moeilijk maakt. Iedereen die pleit voor een harde aanpak, krijgt al snel het verwijt de mensenrechten te willen schenden. Francken legt uit dat hij in België de asielcrisis altijd in een strikt juridisch en wettelijk kader moet en zal aanpakken.

De staatssecretaris is ook scherp voor de business rond asiel en migratie. Hij ontleedt de mensensmokkelindustrie. Maar ook de ‘commerce’ van advocaten en ngo’s die teren op de getormenteerde geschiedenis van Europa en de morele complexen van onze eigen westerse maatschappij. Ze praten de Europese bevolking een schuldgevoel aan en proberen zo een de facto opengrenzenbeleid te rechtvaardigen, luidt de redenering.