Stefan Duchateau: “Naar een werkbare en effectieve oplossing voor de euro-crisis”

Een muntzone van een type zoals de euro, is van aard om regelmatig door de financiële markten te worden getest. Soms is dit slechts gericht op tijdelijke anomalieën maar in een onvermijdelijk moment ook gericht op de fundamenten van de constructie en op de realiteitswaarde van de onderliggende monetaire, sociaal-economische en politieke veronderstellingen.

Stefan Duchateau: “Dit proces van “validering” door de financiële markten (zeg niet te gauw “speculanten”) vormt een cruciaal onderdeel voor het al dan niet overleven van een muntzone en heeft als positieve bijwerking dat een aantal constructiefouten kunnen worden opgespoord, nog vooraleer deze de aanleiding zouden kunnen zijn van een implosie van de muntzone. In de eurozone zijn dergelijke “testen” vandaar bijzonder nuttig.”

De Europese muntunie is immers opgebouwd als een Mundell-type. Dit betekent dat initieel een groep landen ervan uitgaat dat ze op economisch en financieel vlak voldoende homogeen zijn om een -op alle vlakken van het maatschappelijk bestel- ingrijpend lange termijn-engagement zoals een muntkoppeling te kunnen aangaan.

Stefan Duchateau: “Concreet betekent dit dat de beleidsmakers ervan uitgaan dat de deelnemende landen van een dergelijke zone op gelijkaardige wijze zullen reageren op exogene economische schokken. Deze noodzakelijke homogeniteit wordt afgeleid uit enerzijds de politieke wil om een gelijkaardig budgettair en monetair beleid te voeren en anderzijds uit een serieuze batterij van testen waarmee wordt nagegaan of uit de vergelijking van macro-economische parameters gelijkaardige startvoorwaarden blijken. Dit laatste vormde de intussen beruchte Maastricht-Voorwaarden. Het antwoord op de vraag of alle landen wel degelijk aan deze voorwaarden voldeden, was ook initieel reeds duidelijk negatief. Men kon er echter redelijkerwijze van uitgaan dat indien de muntzone in de eerste jaren zou gevrijwaard blijven van ingrijpende exogene schokken, de diverse lidstaten de kans krijgen om te convergeren naar de vooropgestelde macro-economische normgetallen.”