Bankpresident Draghi sprak vorig jaar september de fameuze woorden “whatever it takes” uit. Draghi zou kost wat kost de euro gaan redden. Iedereen begreep volgens Wilfried Steentjes van Steentjes Vermogensbeheer dat de ECB vele krachtige middelen heeft.
De Big Bazooka van Draghi kan meer dan de Magnum van Dirty Harry uit de film. Maar net als de politieagent behoefde Draghi niet te vuren. De dreiging alleen was al voldoende om de markten op andere gedachten te brengen. We zagen dat vooral bij de obligatiemarkt.
De dalingen van de rendementen en dus stijging van de koersen geven aan dat beleggers meer vertrouwen hebben in deze debiteuren dan een jaar geleden.
Dat zien we ook terug in de euro. De eenheidsmunt stond een jaar geleden op 1,23 versus de dollar. Nu noteert de munt hoger namelijk op 1,34. Ook de aandelenbeurzen zijn sinds de uitspraken van Draghi gestegen.
Men zou kunnen stellen dat de markten capituleerden versus de centrale bank. Tot de beroemde woorden had iedereen het over het uiteenvallen van Europa. Daar werden posities voor opgezet.
Spaanse leningen werden verkocht en Duitse gekocht. Het is duidelijk dat men niet de confrontatie zocht met de Centrale bank.
Dat is wel eens anders geweest zoals we zagen in 1992. Toen was de centrale bank van Groot-Brittannië niet in staat de val van het pond te stoppen. Niet door woorden en ook niet door maatregelen.
