Grrrrr…: onze recensent rekent af met 12 ergernissen op restaurant

Uit eten gaan is een van de grote genietingen van het leven. Maar ook de bron van ergernissen. Herkent u deze?

Je komt binnen, maar je bestaat niet

Je komt binnen in een restaurant en niemand komt naar je toe. Je staat dus maar wat rond te draaien terwijl obers en diensters zenuwachtig rond je heen rennen, daarmee duidelijk makend dat je in de weg staat. Uiteindelijk is er toch iemand die je naar een tafel leidt, waar je opnieuw enige tijd zit te niksen, tot iemand op het idee komt om je te vragen wat je wil drinken. Een goede raad: verdwijn zo snel mogelijk uit zo’n restaurant. Ook in de keuken zullen de organisatie en mentaliteit dezelfde zijn, en je hoeft dus niet te verwachten dat je hier goed zult eten.

Alleen aan die ene tafel mag je je geld uitgeven

Je komt als een van de eersten binnen in een leeg of bijna leeg restaurant, mét een reservatie, maar je mag je tafel niet kiezen. Je moet absoluut aan die kleine tafel in de donkere hoek naast het toilet gaan zitten. Kortom: je wordt als een tweederangsklant beschouwd, wellicht omdat je geen regelmatige bezoeker bent. Een kortzichtige visie, want alle klanten komen ooit voor de eerste keer, en kunnen nadien vaste klanten worden. Als ze zelf hun tafel mogen kiezen, natuurlijk.

De huischampagne is veel te duur

Zeker sinds de inflatiecrisis is een glas champagne in een restaurant wel heel duur geworden: makkelijk 14 tot 18 euro. Dat is des te pijnlijker wanneer het om een commerciële merkchampagne gaat, want met twee glazen betaal je dan bijna de prijs van een volledige fles in de supermarkt. En nóg pijnlijker wordt het als hij in zo’n piepklein fluitglaasje wordt geschonken, en tot overmaat van ramp plat en geoxideerd is omdat de fles al te lang open stond.

Je kan alleen het langste en duurste menu nemen

Sowieso zijn heel wat menu’s veel te uitgebreid voor een normale maag, bovendien krijg je op vrijdag- en zaterdagavond vaak de verplichting om het langste en duurste menu te nemen. Is één gang minder echt niet mogelijk? Nee, echt niet. Je hebt als klant niet te kiezen, alleen maar te betalen.

De wijnen dienen vooral om de winstmarge te verhogen

Als je de prijzen van wijn in de handel kent, slaan de prijzen in een restaurant je met verstomming: minstens drie keer de prijs die je zou betalen bij een handelaar. Voor wijnen bovendien die meestal te jong zijn om nu al te drinken. Het gevolg is dat je steeds vaker wijnkaarten ziet waarop je onder de 50 euro geen degelijke wijn kan vinden. Omdat de sommelier te lui of te weinig nieuwsgierig is om in minder bekende, en dus minder dure wijnstreken te zoeken. Zijn aangepaste wijnen bij het menu dan een betere deal? Ga er maar van uit dat het meestal om wijnen gaat die de sommelier goedkoop kon aankopen (met bovendien het risico op oxidatie als de fles te lang heeft opengestaan). Informeer dus vooraf welke wijnen je bij het menu krijgt en op welke hoeveelheid je recht hebt. En vermenigvuldig de prijs van zo’n wijnarrangement met het aantal personen rond de tafel: misschien kan je voor dat budget beter een of enkele wijnen uit de wijnkaart kiezen waarin je echt zin hebt.

Lange wachttijden verpesten de ervaring. Je zit op restaurant, niet bij de dokter

De wijn mag niet op je tafel blijven staan

Dan heb je zo’n wijnfles duur betaald, maar na een eerste schenkbeurt zet de sommelier ze ver weg van je tafel. Dus moet je later gaan zwaaien om alsjeblief nog wat van je eigen duurbetaalde wijn te krijgen, want de sommelier heeft het natuurlijk druk. Of hij komt wijn bijschenken op een moment dat je dat eigenlijk nog niet wil. Of in een grotere hoeveelheid dan je wenselijk vindt. Waarom laat hij die fles niet gewoon op je tafel staan? Tenslotte heb je ervoor betaald en is het dus jouw fles geworden.

Zijn dit hapjes vooraf of restjes achteraf?

Er is geen wet die zegt dat een chef hapjes vooraf moet geven. Maar wanneer hij ze dan toch geeft, dan moeten ze een miniatuurversie van zijn culinaire stijl zijn, en niet een handige manier om restjes van de vorige dagen weg te moffelen. Het is ook aangewezen om ze enigszins op mekaar af te stemmen, of ze één voor één te serveren volgens een doordachte smaakopbouw.

Ik zit al een uur in het restaurant, en heb alleen mijn voorgerecht gehad

“Je zit in een restaurant, niet bij de dokter”, zei Peter Goossens ooit. Hij heeft gelijk: lange wachttijden tussen de gangen kunnen de restaurantervaring danig verstoren. Koks moeten beseffen dat mensen heus niet alleen naar het restaurant komen om te wachten tot hun geniale creaties uit de keuken komen.

Ter verdediging van het restaurant: die wachttijden kunnen ook veroorzaakt worden door klanten die steeds meer speciale wensen hebben, gecombineerd met allergieën en intoleranties die soms als voorwendsel gebruikt worden omdat ze bepaalde ingrediënten gewoon niet lusten.

Sommige kinderen hebben culinaire opvoeding nodig

Er is geen enkel probleem met kinderen aan tafel, integendeel. Eten is een sociaal en familiaal gebeuren, en dus is het des te aangenamer wanneer kinderen kunnen meegenieten van het plezier en de gezelligheid die tafelen verschaft. Alleen moet hen duidelijk gemaakt worden dat in een restaurant ook andere mensen van andere families zitten. Schreien, ruzie maken, rondlopen, gamen, filmpjes bekijken op TikTok, elkaar luidkeels vertellen wat ze op de sociale media zien: een restaurant is daar niet de geschikte plek voor. Zou dat thuis aan tafel wel toegelaten zijn?

Er liggen te veel ingrediënten op het bord, meestal in spatjes en dropjes

Er zijn koks die graag zoveel mogelijk ingrediënten, liefst duur en exotisch, over het bord verspreiden, in de hoop daarmee als culinaire virtuoos over te komen. Wellicht hopen ze ook dat mensen daardoor het idee krijgen dat ze veel waar voor hun geld hebben gekregen. Maar herinner je je dan nog wat je gegeten hebt? Paste het allemaal bij elkaar? Had elk ingrediënt een functie? Net zoals je van een zanger niet zomaar wat muzieknoten naast elkaar verwacht, maar een volwaardige song, zo mag je ook van een chef een volwaardig gerecht verwachten: een combinatie van ingrediënten waarbij het geheel de som der afzonderlijke delen overstijgt.

Was het in orde? (Of: heeft het gesmaakt?)

Dat iemand van de bediening je na de maaltijd om je mening vraagt, is op zich geen probleem. Maar de routineuze manier waarop het meestal gebeurt, wijst niet op de behoefte om een eerlijk antwoord te krijgen. Meestal wordt er trouwens niet gewacht tot je een antwoord geeft: vóór je iets kan zeggen, is de dienster of ober alweer weg. Ergerlijker is dat die vraag ook gesteld wordt als je de helft op je bord hebt laten liggen. Was het in orde? Natuurlijk, ik vond het zo goed dat ik de helft voor u heb overgelaten.

Sorry, we kunnen de rekening niet splitsen

Sinds de invoering van de witte kassa doen heel wat restaurateurs moeilijk over het splitsen van het eindbedrag. Meestal kan de rekening nog wel betaald worden door twee personen, maar ze kunnen niet meer elk een btw-nota voor de helft van het totaalbedrag krijgen. Merkwaardig genoeg zijn er restaurants waar dat wel nog mogelijk is. Waarschijnlijk vraagt het dus alleen een beetje meer werk dan vroeger. En dat is er voor sommige restaurateurs blijkbaar te veel aan.