Voor de derde keer de Dakar-rally

“Een instinctief, onweerstaanbaar geleid projectiel.” Zo noemt Anton Gonnissen, oprichter en zaakvoerder van ABS Bouwteam, zijn passie voor de motorsport. Voor de derde keer neemt hij deel aan de Dakar-race. Zonder stress, maar met doodsangst. “Angst en durf brengen de mens tot zelfoverstijging.”

Elke morgen weer vertrekken zo’n tweehonderd bouwlui in opdracht van ABS Bouwteam naar hun respectieve werven. “Moreel marktleider in de kwalitatieve villabouw in Vlaanderen”, noemt oprichter en zaakvoerder Anton Gonnissen (48) zijn bedrijf. Dat bedrijf bestuurt hij intuïtief en stressloos. “Management by instinct, ik hoef geen geleerde boeken te lezen.”

Dat instinct dreef hem op een nogal toevallige manier naar de motorsport. “Tot mijn veertigste stond ik letterlijk en figuurlijk langs de kant van motorwedstrijden, of zat ik voor mijn tv met een zak chips naar formule 1-wedstrijden te staren. Toen ontmoette ik mijn vriend Kurt Dujardyn, zelf een actief motorsporter. Ik kocht mijn eerste Porsche 911, draaide mijn eerste rondje op Zolder – in een belabberde tijd – stapte met knikkende knieën uit die auto en besefte plots dat het leven niet geleidelijk maar in trappen evolueert. Ik had zo’n trede genomen.”

Realisme

Een belangrijke trede. Want van dat moment ging het erg snel met Gonnissens motorpassie. Intussen neemt hij voor de derde keer deel aan de Dakar-rally (deze keer in Argentinië en Chili). Vijf keer al reed hij de Rally van Egypte. Ook Dubai, Rusland en Portugal passeerden de revue. “Ik rijd met alles waar een motor aan vastzit”, typeert hij zichzelf. “Voor deze Dakar-rally koos ik een Yamaha Raptor-quad uit, maar ik nam ook al deel met een vrachtwagen en een jeep. Mijn doelstelling is realistisch: ik ben een amateur en geen professional, en dus is aankomen binnen de opgelegde tijdslimieten op zich telkens opnieuw een ongelooflijke overwinning.”

Een roes krijgt Gonnissen ervan. Hij loopt door zijn strak gestileerde kantoor – alles geordend, controle is geen vies begrip – en filosofeert over zijn drang naar motorpassie. “Passie is zelfoverstijgend. Volgens mij is dat de enige manier om transcendentie te bereiken. Passie en transcendentie zijn broer en zus, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zij zijn – en ik wik mijn woorden – de enige vorm tot echt geluk.”

Echt talent om rallyrijder te worden, heeft Gonnissen naar eigen zeggen niet. “Het is niet per definitie de snelste die wint. Ik combineer wel een aantal kundes: zorgvuldigheid, beheersing en een juiste combinatie van durf en angst.”

Dodelijke valkuilen

Die angst is fundamenteel bij zijn passie. “Als je een dagtraject van 700 kilometer voor je liggen hebt, dan heb je ‘s morgens echt doodsangst, gevoed door het grote aantal potentieel dodelijke valkuilen. Dan moet een dosis durf als tegengewicht dienen. Durf krikt de angst op. Zo kom je heelhuids over de eindmeet. De laatste kilometers tril je dan op je benen van pure euforie, van zuiver geluk. Dat is het moment van zelfoverstijging, van trans-cendentie. De graad van voldoening is recht evenredig met de dosis angst die je doorstaan hebt.”

Het lijkt hoe dan ook een vreemde combinatie: in tijden van recessie kan een vakman uit de bouwsector schijnbaar kommerloos van motorsport genieten. Hoe zit het dan met die twee kenmerken bij veel zakenlui: stress en risico? Gonnissen twijfelt geen seconde: “Stress heb ik nooit. Vreemd misschien, maar professioneel en tijdens mijn rallyavonturen heb ik nooit enige vorm van stress. Hooguit ben ik soms lichtjes nerveus. Angst is een positief gevoel: al je knipperlichten branden, je bent alert. Bij stress loop je op je hoofd, ik zie het als iets negatiefs.”

Blijft nog het inschatten van risico’s. “Ik vind het bullshit dat bedrijfsleiders risicoschuw zouden moeten zijn. Denk je nu echt dat je ergens geraakt zonder risico’s te nemen? Kan je met een conservatieve huismoedermentaliteit een bedrijf oprichten? Wel is het zo dat ik me vandaag professioneel meer als een goede huisvader gedraag: in een slechte conjunctuur voor je bedrijf vechten, kan soms betekenen dat je enkele stappen moet achteruitzetten. Maar risico nemen op zich zit in mij. Ik wil vooruit. Maar let op: ik weet precies hoever ik vooruit wil. Ik wil niet ten prooi vallen aan het Peter Principle waarin iedereen evolueert tot het niveau dat hij net niet meer de baas kan. Want je moet durven aanvaarden dat dingen imperfect zijn. In elk huis zitten wel een tiental fouten. Aanvaard dat, leef daarmee. Perfectie is absoluut onnatuurlijk. Als rallyrijder moet je jezelf kunnen vergeven dat je over de kop gaat of in een put knalt. Door dat te aanvaarden, vermijd je stress.”

Kunst

Gonnissen heeft een evenwicht bereikt waar hij uiterst gelukkig mee is. “55 procent van mijn tijd kruipt in mijn werk, dertig procent in mijn gezin, en nog eens tien in mijn motorsportpassie. Ik vind die alle drie perfect combineerbaar. Ik wil daar niets aan veranderen. Mensen die continu hun grenzen willen blijven verleggen, doen me alleen maar glimlachen. Als jonge kerel had ik die ambitie ook. En ik héb wel degelijk mijn grenzen verlegd. Vandaag wil ik blijven op het niveau waar ik nu sta. Ik wil niet hoger in het klassement van de Dakar-rally eindigen en ondertussen mijn nek breken. Die beheersing van je doelstellingen, ook in je passies, vind ik een kunst.” (T)

Door Aart De Zitter/Foto Thomas De Boever