SOLIDARITEITSFONDS

Fondation Verelst.

Twee jaar geleden maakte Luc Verelst (46), voorzitter van de gelijknamige bouw- en vastgoedgroep, met zijn gezin een avontuurlijke reis door het prachtige Kaoke-gebied in Namibië. Toen de groep halt hield bij een kleine nederzetting liepen alle inwoners van het dorp naar het gezelschap toe: de lokale bevolking meende dat de blanken het dorp zouden verlossen van ziekten. Verelst: “Dit voorval maakte zo’n sterke indruk op me dat ik besloot een mobiele kliniek voor deze mensen te financieren. Het was het startschot voor een nieuwe periode in mijn leven.”

Bondig samengevat komt Verelsts filosofie hierop neer: na de geboorte studeert de mens gedurende een twintigtal jaren. Daarna werkt hij twee decennia intensief aan zijn carrière. Tijdens de midlife crisis wordt naar nieuwe zingeving gezocht. Verelst: “Nu ik nog helder van geest en gezond van lichaam ben, wil ik mijn krachten voor andere – meer humanitaire doeleinden – inzetten. Het heeft weinig zin om tot aan mijn dood verder te blijven wroeten. In de loop der jaren heb ik een aardige spaarcent bijeenvergaard. Waarom zou daar nog meer moeten bijkomen? Bovendien doen mijn opvolgers het zeer goed, om niet te zeggen beter dan ik. Dan kan ik toch beter de komende twintig jaar aan ontwikkelingssamenwerking besteden. Eenmaal het lichaam niet meer zo goed meewil, zal ik deze boeiende periode op aarde afsluiten met een literaire en contemplatieve fase.”

In december 1999 trok Luc Verelst zich als actieve bedrijfsleider uit de groep terug en verhuisde samen met zijn echtgenote – de kinderen studeren nog aan Belgische universiteiten – naar Zwitserland. Daar richt hij volgende maand een nieuw bedrijf op: Fondation Verelst. Behalve Verelst zelf zal de mini-onderneming nog twee werknemers tellen: Bert Govaerts (de eerste projectleider van aannemer Verelst) en zijn echtgenote Hilde Van Kerckhove. Het fonds beschikt over een maatschappelijk kapitaal van 250 miljoen frank.

Verelst: “Het is niet de bedoeling een zoveelste niet-gouvernementele organisatie (NGO) op te starten. Daar zijn er al genoeg van. Wel hoop ik met mijn ervaring en relaties in het bedrijfsleven een structurele bijdrage te kunnen leveren tot de ontwikkeling van de Derde Wereld. Ik denk dan aan het ter beschikking stellen van stukken grond om met micro-kredieten economische activiteiten op te zetten, zodat de lokale bevolking over een rechtvaardig inkomen kan beschikken.”

De afgelopen maanden contacteerde Verelst, op zoek naar samenwerkingsmogelijkheden, alle Belgische NGO’s. Hij selecteerde, verspreid over de hele wereld, een zestal projecten. In Guatemala bouwt Verelst samen met Werelddorpen voor Kinderen een ziekenhuis, een school en een koffieplantage voor de plaatselijke bevolking. In Mali start hij samen met Enjeu – een lokale afdeling van Mensenbroeders in België – een naai- en werkatelier. In Vietnam steunt Verelst een dorp van Foster Parents Plan, terwijl hij in Haïti een school bouwt en met het Rode Kruis over het al eerder genoemde initiatief in Namibië overlegt. De verwoede sportman heeft ook nog enkele plannen in Oost-Europa. En ten slotte speelt Verelst met de idee van een project voor de Vierde Wereld in eigen land. Of, zoals Verelst het lachend omschrijft: ” Rijk sterven is een misdaad“.

Eric Pompen