‘We mogen de fouten uit de jaren tachtig niet herhalen’

De verleiding zal groot zijn om veel van de tijdelijke maatregelen straks definitief te maken, zegt Trends-redacteur Alain Mouton.

De superkern keurde eind vorige week een nieuw pakket steunmaatregelen goed. Dat was het laatste, want eind deze maand lopen de volmachten van de regering-Wilmès af. De maatregelen – van tijdelijke werkloosheid over uitstel van belastingen tot overheidsgaranties voor bedrijfskredieten – waren noodzakelijk. Ze vermijden dat de voorspelde economische dip van 10 procent voor 2020 zwaarder uitvalt.

Wel zal de verleiding groot zijn om veel van die tijdelijke maatregelen straks definitief te maken. Dat is een oude Belgische ziekte. Het brugpensioen werd in 1974 ingevoerd om de eerste schok van de oliecrisis op te vangen. Het stelsel dooft uit, maar bestaat nog altijd. Wie garandeert dat het systeem van de tijdelijke werkloosheid niet in de een of andere vorm definitief wordt? Er werd de voorbije dagen weinig gesproken over de versoepeling van de regeling voor landingsbanen. Een landingsbaan laat werknemers aan het einde van hun loopbaan toe halftijds of vier vijfde te werken. De overheid vult het loon aan. De minimumleeftijd daarvoor werd onder de vorige federale regering opgetrokken naar 57 jaar. Nu wordt een landingsbaan bij bedrijven in herstructurering al mogelijk vanaf 55 jaar. Er is ook sprake van arbeidsduurvermindering bij bedrijven in problemen, deels betaald door de overheid.

Als die tijdelijke maatregelen definitief worden, zijn we weer aanbeland in de jaren tachtig. Toen hebben die ingrepen het herstel van de arbeidsmarkt na de olieschokken aanzienlijk vertraagd. Zo duurde het tot 2005 eer de werkzaamheidsgraad van 55-plussers weer het niveau van begin jaren tachtig bereikte. De oorzaak was het veel te lang in stand houden van stelsels zoals het brugpensioen. We mogen die fouten niet herhalen.