‘Er is wel een oplossing voor Arco’

Nu het einde van het jaar nadert, selecteert Trends de artikels die in 2018 het meest in de smaak vielen bij de lezers. In deze toelichting uit juni weerlegt Trends-redacteur Patrick Claerhout een verklaring van Bart De Wever, die zei dat het ‘Arco-geld weg’ was.

N-VA-voorzitter Bart De Wever gelooft niet langer in een oplossing voor de Arco-coöperanten. Het geld van Arco is weg, zegt hij, en Europa zal de Belgische compensatieregeling wellicht niet aanvaarden.

Natuurlijk zal Europa de voorgestelde compensatieregeling niet aanvaarden. Maar daarvoor ligt de oorzaak niet bij Europa, dat is de schuld van de Belgische politici. Europa wil best een vergoeding voor misleide spaarders goedkeuren. Maar dan moet de Belgische overheid wel met een aanvaardbaar voorstel komen.

In de regeling die België heeft uitgewerkt, komt het overgrote deel van de 600 miljoen euro compensatie van de overheid zelf. Je kunt moeilijk openlijker zondigen tegen de Europese regels voor staatssteun.

Bovendien wil de overheid daarvoor onder meer de 150 miljoen euro gebruiken die ze krijgt van Arco. Het gaat om een boete, opgelegd door Europa, wegens ongeoorloofde staatssteun. Het spreekt voor zich dat Europa niet kan toelaten dat die boete zomaar terugvloeit naar de Arco-coöperanten.

Dat het Arco-geld weg is, zoals De Wever beweert, klopt niet. Dankzij de nationalisering van Belfius – de vroegere Dexia Bank België, waarvan de Arco-coöperanten indirect aandeelhouder waren – zit de overheid op een meerwaarde van 4 miljard euro. Met het oog op een beursgang zou het logisch zijn dat een deel van dat geld wordt gebruikt om bestaande en potentiële claims af te wenden.

Er is wel degelijk een eenvoudige oplossing voor Arco: laat Belfius een dading sluiten en een commerciële vergoeding betalen aan de Arco-coöperanten. Dan hoeft Europa niet eens zijn fiat te geven. Dan moet Belfius zijn aandelen niet braderen als het naar de beurs gaat. En dan maakt de bank een goede beurt bij een grote groep klanten. Zolang dat niet gebeurt, blijft het beeld bestaan van een financiële instelling die, geruggensteund door een onbetrouwbare aandeelhouder, op een stuitende manier met zijn cliënteel omgaat.