Intifada.

Niet het Vlaams Blok is onze grootste vijand, maar de onwetendheid binnen de eigen kring, de geslotenheid en geïsoleerdheid. Wijze woorden die we vorig jaar optekenden uit de mond van Mohamed Chakkar, coördinator van de Federatie van Marokkaanse Verenigingen, terwijl hij poseerde voor de majestueuze Kruisafneming van Rubens in Antwerpen. “De reis is voorbij, hier staat ons huis,” zei hij. En die simpele outing plaatst de lokale intifada die de Antwerpse straten onlangs teisterde, in een andere context.

Migrantenjongeren of ‘Nieuwe Belgen’ vormen een wezenlijk deel van onze samenleving en in hen moet worden geïnvesteerd. “Een allochtone vader en moeder filosoferen niet met een autochtone vader en moeder over het hoofddoek of de islamitische voedselwetten, ze praten over wat hen écht bezighoudt: over hoe het met de kinderen gaat, hoe de job bevalt,” zei Chakkar tijdens ons vraaggesprek in maart van vorig jaar. En hij voegde er in één adem – bijna profetisch – aan toe: “Ik denk soms dat het verbazingwekkend rustig is in onze Vlaamse steden. In sommige grootstadswijken is 30% tot 50% van de allochtone jongeren tussen achttien en dertig jaar werkloos. We zijn als maatschappij een generatie werklozen aan het kweken, met alle gevolgen van dien.”

Op 15 maart 2001 besloot Trends – als traktatie op het 25-jarig bestaan van dit magazine – de daad bij het woord te voegen en hield de Stichting Trends boven de doopvont. Deze vzw heeft als oogmerk de minderheidsgroepen (of kansarmen) dichter bij de economie en het bedrijfsleven te brengen. “We willen de networking van en met allochtone jongeren bevorderen,” vat Frans Crols, Trends-directeur en inspirator, de missie van het project samen. “Zij en wij moeten elkaar letterlijk leren kennen en ontmoeten en dat kan best langs bedrijfsbezoeken en rechtstreekse gesprekken met de ondernemingsleiders. We praten niet met de allochtone jongeren over wat hen en ons scheidt, maar zoeken naar gemeenschappelijkheid op het amicale, menselijke vlak: toekomstverwachtingen, vriendschappen, ontspanning, liefde, kinderen, angst en hoop, werken, de wereld kennen en ervaren.”

Vorig jaar bezocht de Stichting vijf bedrijven. Vorige week woensdag gaven een veertigtal Antwerpse en Limburgse ‘Nieuwe Belgen’ acte de présence bij de elektronicagroep Barco in Kuurne. Er stonden demonstraties van virtuele stadsbezoeken, beeldwanden voor stations, luchtverkeersleidingen en thuistheaters op het programma, en daarna volgde een geanimeerd gesprek met de gewezen topman Erik Dejonghe. “Multiculturalisme zit in onze genen en dan gaat het over meer dan elkaars taal verstaan of spreken,” vertelde Dejonghe. “De totale mens komt in beeld. Maar het eerste criterium bij aanwerving blijft de vraag of hij/zij talent heeft. Daarom ben ik ook tegen positieve discriminatie op basis van huidskleur en oorsprong, want dan verwatert de hoge kwaliteit die een hightechbedrijf moet nastreven.” Een uitspraak die ad rem gecounterd werd door enkele Marokkaanse meisjes, die Dejonghe prompt en op mercantiele wijze polsten naar een vriendenprijsje voor de thuisbioscoop.

Vorig jaar gaf Mohamed Chakkar aan “emotioneel kapot” te zijn van de intifada-beelden in Palestina. Maar, zo benadrukte hij, we blijven hier spreken met de joodse vertegenwoordigers, want: “Veel Marokkaanse jongens en meisjes werken als kinderoppas bij joodse mensen. Meer vertrouwen kan je elkaar toch niet geven, iemand laten zorgen voor je kroost.”

Piet Depuydt, Hoofdredacteur [{ssquf}]

“Multiculturalisme zit in onze genen en dan gaat het over meer dan elkaars taal verstaan of spreken. De totale mens komt in beeld.”

Erik Dejonghe (Barco)