‘Ik kan zelfs voor mijn hond geen baas zijn’

“Vrije tijd, ik heb dat altijd een raar begrip gevonden. Alsof die andere tijd gevangen tijd is. Alsof je blij moet zijn dat je werk erop zit. Het werk stopt bovendien toch niet om vier uur op een vrijdag? In mijn hoofd is er dus geen breekpunt. Mijn hersenen blijven draaien, zonder dat het als een opgave aanvoelt. Ook in het weekend zoek ik nieuwe projecten. Zo kochten we jaren geleden een kleine vervallen schuur in de Ardennen. Die had een fantastisch uitzicht, maar verder was er niets. Jarenlang hebben we daarin gewerkt. Dat vergde energie, maar zorgde er evengoed voor dat ik mijn hoofd kon leegmaken. En kwam er af en toe toch eens een gedachte aan het werk opzetten, dan stoorde dat niet.

“Dat heeft volgens mij veel te maken met hoe je je rol als leidinggevende invult. Sommigen willen alles blijven controleren, maar ik kan zelfs voor mijn hond geen baas zijn. Dat is ook mijn grote geluk geweest in het bedrijfsleven. Ik wil vooral nadenken en verder kijken, en dat kan pas als je het dagdagelijkse loslaat en aan anderen overlaat. Het heeft dus geen zin te delegeren en nadien toch alles weer na te kijken. Het klassieke idee dat je voor een aankoop van boven 5000 euro de goedkeuring van de baas moet hebben, dat is bij ons bijvoorbeeld niet uitgeschreven.”

Rode vlag

“Daardoor heb ik de ruimte om een bredere visie en nieuwe projecten te ontwikkelen. Nochtans ben ik niet iemand die altijd maar op zoek is naar meer. Het gaat me om het creëren, niet om het accumuleren. Al moet ik daar ook mee opletten. Mijn medewerkster heeft me bijvoorbeeld eens gezegd dat als zij en de collega de tweede stap kunnen zetten, ik al op stap tien zit en alweer naar iets anders aan het uitkijken ben. Dat klopt. Zodra een project op poten staat, interesseert het me al minder. Dat is bij momenten vermoeiend voor de mensen rondom mij. Toen ik zo’n maand geleden weer iets nieuws voorstelde, zag ik het gezicht van mijn zoon – die mee in de zaak zit – bijvoorbeeld vertrekken. Soms krijg ik dus een rode vlag. Dan kan ik dat ook respecteren.

“Toch probeer ik soms anderen ervan te overtuigen dat we toch moeten doorduwen. Ook al lijkt het misschien niet het ideale moment. Je moet durven op die manier naar de toekomst te kijken. Want als je altijd rekening houdt met wat vandaag speelt, neem je misschien niet de juiste beslissing. Toen mensen me in de coronaperiode vroegen of ik toch niet even zou wachten met investeren, heb ik dat dan ook naast me neergelegd. Als de inhoud van je projecten goed is, moet je niet wachten.”

Elke dag rekenen

“Sommige mensen worden daarom al moe als ze alleen nog maar denken aan de projecten waarmee ik allemaal bezig ben. ‘Slaap jij nog wel?’ vragen ze dan. Natuurlijk slaap ik, want ik zit niet elke dag te rekenen. Ik zal het wel aanvoelen als er ergens iets begint te spannen. Ik ben niet de man die elke ochtend alle cijfers van de dag ervoor op zijn bureau wil zien liggen. Hoe anderen op die manier functioneren, dat begrijp ik niet. Dan krijg je toch een gigantisch stressprobleem?

“Zelf kon ik altijd al goed relativeren en al helemaal sinds we een zoon kregen die sterk mindervalide is. Je kunt elke dag herhalen hoe erg dat is, of je kunt doen wat wij deden: je zoon op een rustige manier mee opnemen in het gezin en daar verder geen kabaal rond maken. Dat is een enorme levensles geweest. In het bedrijfsleven is het niet anders. Je kunt alle dagen zwaarwichtig doen, over de markt, over de cijfers, over weet ik veel, maar uiteindelijk staat er niets echt in brand.”