Karaoke met discretie

In Japan bloeien de zogenaamde love-hotels als nooit tevoren. Een cultureel fenomeen met kleur.

In ons land liggen ze niet dik gezaaid, de rendez-vous-huizen of de maisons de passe. De kamers kenden vooral een gretige aftrek in de jaren vijftig en zestig, toen hotels nog zeldzaam én duur waren. Nu de industrie een heel scala aan kamers te huur aanbiedt, van presidentiële suites tot zeer eng bemeten kamertjes, is de functionaliteit van deze huizen van plezier omzeggens verdwenen.

Maar niet in Japan. Daar bloeien de rendez-vous-hotels als nooit tevoren. Dat heeft weinig te maken met een gebrek aan hotelkamers, veel met de kleine behuizing van Japanners en de sociale controle. Waarbij de eerste factor dan weer een gevolg is van torenhoge prijzen voor grond. Naar woonhuizen die eerder op studio’s lijken en appartementen op miniatuur blokkendozen, neemt niemand zijn vriendin mee, zeker geen getrouwde heren. Bovendien blijft er de controle. Japanners mogen na hun werk in de kroeg flink uit de bol gaan, er mogen zelfs animeermeisjes bij komen kijken, maar ware buitenechtelijke relaties behoren in het moderne Japan niet meer zoals in Frankrijk tot het cultureel erfgoed.

Daar spelen de rendez-vous-hotels handig op in. Vooral in steden als Tokio of Osaka vormen ze een booming industrie. Een kamer kost er tussen 800 en 3000 frank voor twee uur. Naar westerse normen zijn die kamers, onveranderlijk gedomineerd door een king-size-bed, een gruwel voor het oog : heftige kleuren van hard roze tot geel, voorzien van allerhande prullaria die voor Europeanen niet onmiddellijk getuigen van goede smaak. Er bestaan kamers waar hele sprookjesdecors (in het klein) zijn nagebouwd, die een schip of verlaten strand oproepen, kamers met Mary Poppins en Mickey Mouse. De tv, video, radio en vaak cd-installatie plus karaoke-benodigdheden behoren tot de standaard-uitrusting.

Daarnaast wordt er veel nadruk gelegd op discretie. Vaak worden de rendez-vous-huizen volledig elektronisch beheerd. De kamermeisjes die geluidloos hun werk verrichten, zijn de enige zichtbare werknemers, maar zelfs hen krijgen de gasten niet altijd te zien. Ingecheckt wordt er aan een elektronische balie, die de sleutel (een chipkaart) aflevert en waar ook betaald wordt. In nog slechts enkele huizen loopt een dame op kousenvoeten rond. Op haar elektronisch controlepaneel ziet ze welke kamers om hoe laat ingenomen worden. Na twee uur klopt ze discreet op de deur, int de huur en verdwijnt meestal zonder één woord.

Dat is een heel verschil met het oude Japan, waar dergelijke rendez-vous-huizen levendige etablissementen waren, geleid door mama-sans of voormalige geisha’s, met een strenge gedragscode. In die tijden was het bezoek aan het rendez-vous-huis echter ook een duur ritueel. Nu kan zelfs de nederigste kantoorklerk zich twee uren in zo’n hotel van plezier veroorloven.

MARLEEN FYNHOUDT

Geisha’s De opkomst van de love-hotels bedreigt hun oude dag.