De Zevende Dag van N-VA

Meer dan ooit zijn media belangrijk in de politiek. Wie vorige zondag naar het VRT-praatprogramma De Zevende Dag keek, is het wellicht opgevallen dat in alle belangrijke discussies er telkens een vertegenwoordiger van N-VA bij was. De thema’s die aan bod kwamen, waren alle afkomstig uit het repertorium van die partij. In die discussies kwam N-VA vaak als winnaar naar voren. Opmerkelijk: nergens kwam de ‘onvermijdelijke’ Bart De Wever het zelf uitleggen.

Een jaar geleden zou het gewoon ondenkbaar zijn geweest dat een Vlaams-nationale partij met een kordaat economisch programma, zoveel en op deze manier aan bod zou komen in de media.

Daar zijn meerdere verklaringen voor. Ten eerste heeft N-VA vorig jaar voor de tweede keer op rij verkiezingen gewonnen. Zij is daardoor de grootste partij. Voor de eerste keer in de geschiedenis is een partij die streeft naar de onafhankelijkheid van Vlaanderen, de grootste in België. Een tweede verklaring is dat N-VA op tal van domeinen standpunten inneemt. Of het nu gaat over pensioenen, tewerkstelling, migratie, justitie, mobiliteit, sport of Europa, N-VA heeft telkens een visie, en verkondigt die ook.

Daarbij heeft de Wetstraatwatcher twee zekerheden. De N-VA-standpunten getuigen voor velen van gezond boerenverstand en slaan om die reden aan bij de burger. En altijd is er wel een politicus (vaak van socialistische of groene signatuur) die vindt dat hij daarop moet reageren. Uit die reacties onthouden de Vlaamse kiezers dan weer hoe de zogenaamde progressieven (FGTB/ABVV, ACV-ACW, de ziekenfondsen, PS/sp.a, de groenen) dag na dag worden ontmaskerd als de echte conservatieven, want zij zijn tegen de door EU, OESO en IMF geëiste afschaffing van het indexsysteem, tegen de verhoging van de pensioenleeftijd, tegen de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, tegen de afslanking van het te grote ambtenarenbestand… Door hun verstarde houding raken de zogenaamde progressieven steeds meer geïsoleerd. Jan met de pet weet immers dat de tering naar de nering moet worden gezet.

Ons land is fundamenteel veranderd. Wie dacht dat er na verkiezingen weer een ouderwets Belgisch compromis uit de bus zou komen, wordt nu geconfronteerd met een compleet nieuwe realiteit. Vlaanderen stemde rechts, Wallonië links.

Volgens de jongste peilingen halen de V-partijen de helft van de zetels binnen. CD&V is niet langer de ‘staatsdragende’ partij. Bovendien worden die Vlaamse partijen door jonge dertigers geleid. Politici als Bart De Wever, Wouter Beke en Alexander De Croo belichamen de nieuwe generatie hardwerkende Vlamingen. Zij zijn opgegroeid in het informaticatijdperk en weten dat transparantie in de digitale wereld – dus ook in de politiek – het nieuwe ordewoord is.

Hoe anders is de situatie onder de taalgrens. Daar spreken politici nog altijd een taal die tot onbegrip in Vlaanderen leidt. Maatregelen die broodnodig zijn, worden door de Franstaligen (en enkele van hun Vlaamse waterdragers) manifest ontkend. Volgens hen is er geen nieuwe financieringswet nodig en mogen de kosten in de gezondheidszorg ongebreideld blijven stijgen. Of erger nog: de Franstaligen lanceren voorstellen die voor de Vlamingen onbegrijpelijk zijn, zoals het nog maar eens verhogen van de al torenhoge belastingen. Het is niet verwonderlijk dat bij de Franstaligen oude krokodillen als Elio Di Rupo, Philippe Moureaux, Joëlle Milquet en Didier Reynders nog grotendeels de dienst uitmaken. Die communiceren anders dan de jonge Vlaamse leiders. Ze hebben ook andere onderhandelingsskills. En vooral hebben de Franstaligen andere media.

Dat hun absolute voorman, Elio Di Rupo, al een jaar weigert om naar de Vlaamse tv-studio’s te komen om het debat met de grootste bevolkingsgroep rechtstreeks aan te gaan, is in dat alles illustratief. Het geeft te denken over hoe deze man straks als eerste minister het land moet leiden.

Meer dan ooit zijn media belangrijk in de politiek. De komende weken worden – eens te meer – cruciaal. Komen de politici uit noord en zuid alsnog tot een overeenstemming? Of wordt er ‘overzomerd’ en gaat het gespin in alle hevigheid voort? Als het dat laatste wordt, dan kunnen de communicatieadviseurs, reclamebureaus en andere mediaspecialisten zich in dit tweelandenland voorbereiden. Want dan komen nieuwe verkiezingen en plan B alweer wat dichterbij.

De auteur is expert in reputatiemanagement.

PETER FRANS ANTHONISSEN

Politici als Bart De Wever, Wouter Beke en Alexander De Croo belichamen de nieuwe generatie hardwerkende Vlamingen.