‘Canada, het nieuwe zwarte schaap van de PS’

Een Europees vrijhandelsverdrag met een vooruitstrevend en hoogontwikkeld land als Canada, kan daar iets verkeerd mee zijn?

Volgens Waals minister-president Paul Magnette wel. Het Comprehensive Economic and Trade Agreement (CETA) is een bedreiging voor onze milieunormen en biedt geen garanties tegen sociale dumping, declameerde hij vorige vrijdag in het Waals Parlement. Hij weigert de vereiste Waalse toelating te geven aan de Belgische regering om CETA eind deze maand te ondertekenen.

Daarmee zet hij het verdrag op een dood spoor, want voor de inwerkingtreding van CETA is de goedkeuring van alle Europese lidstaten nodig. Dat over het verdrag zeven jaar meticuleus is onderhandeld, is blijkbaar een detail. Een half miljard Europeanen en 36 miljoen Canadezen moeten het maar uitzoeken.

Allicht heeft amper een Waalse ziel het 1598 pagina’s tellende verdrag – eenvoudig op te zoeken op de website van de Europese Commissie – gelezen. Verdragen die niemand leest maar waarover iedereen spreekt, zijn ideaal voor politiek gebruik. In Wallonië zit het communistische PTB in de nek van de PS, de partij van Magnette. De ondertekening van CETA is voor PS-kopstukken als Magnette een ideale kans om zich als sociale kruisvaarder te tonen.

Op het eerste gezicht zal het afspringen van CETA weinig economische brokken maken. De Belgische bedrijven exporteerden vorig jaar voor 1,9 miljard euro goederen naar Canada. Daarmee zijn de Canadezen onze 27ste handelspartner. En ook voor de Europese Unie maakt het verdrag weinig verschil. CETA zou het Europese inkomen per hoofd van de bevolking met een bescheiden 0,22 procent doen stijgen, rekende het Duitse onderzoekscentrum Ifo uit.

Hoe licht de cijfers ook wegen, de symboliek is van tel. Goede bedoelingen zijn per definitie verdacht, zelfs al komen ze van een sociaal voorbeeldland als Canada. Hoeveel garanties en toegevingen Ottawa ook heeft gedaan tijdens de CETA-onderhandelingen, betrouw het maar niet. De Canadese bedrijven zullen onze sociale verworvenheden opblazen. Houden dus wat we hebben, want de ander zal het afpakken. Economisch is het een doodlopende straat, maar in deze tijden van stagnatie is het een electorale hit. Het wereldtoneel als één grote zero-sum game, met Canada als grote boeman. Daar kan Donald Trump nog een puntje aan zuigen.