‘Ik weiger de tijd af te lezen van mijn telefoon’

Kate Winslet draagt niet alleen een mooi horloge omdat ze daarvoor betaald wordt. “Ik voel me oprecht verloren zonder”, vertelt ze aan Trends Style.

“Mag ik op de grote bank zitten?”, vraagt Kate Winslet. “Het voelt een beetje als een examen” We ontmoeten de Britse Oscar-winnares in de suite van een Parijs’ hotel. Ze straalt pure elegantie uit. Aan haar pols prijkt het nieuwe Longines DolceVita x YVY-horloge met studs. Al sinds 2010 is Winslet Ambassador of Elegance voor het Zwitserse horlogelabel.

Elegantie, wat betekent dat voor jou?

KATE WINSLET. “Het concept van elegantie en wat het betekent om elegant te zijn, is de jongste jaren enorm veranderd. Elegantie is nu iets dat zowel vrouwen als mannen kunnen voelen, terwijl we dat woord twintig jaar geleden waarschijnlijk meer zouden gebruiken om een vrouw te beschrijven die er heel fijn en verzorgd uitzag. Het belangrijkste voor mij is evenwel dat ‘elegantie’ een woord is dat we niet meer louter voor vrouwen gebruiken. Elegantie betekent: je sterk, krachtig voelen. Het gevoel hebben dat je iets te zeggen hebt en dat mensen geïnteresseerd zijn om met je een gesprek aan te gaan. Het betekent dat we allemaal samen een ruimte kunnen delen en ons gelijkwaardig voelen. Elegantie gaat voor mij gepaard met macht, in tegenstelling tot luxe. En ik denk dat dit voor veel mensen nu zo aanvoelt.”

Welke rol speelt een horloge in je dagelijkse leven?

WINSLET. “Ik kijk de hele tijd op mijn horloge, de hele tijd! (lacht) Niet alleen om het uur te zien, omdat ik anders voor veel dingen te laat kom, maar ook omdat ik niet zo graag voor de tijd op mijn telefoon kijk. We vertrouwen allemaal op onze telefoon om de tijd te weten. Je denkt: hoe laat is het? En je haalt hem uit je achterzak of uit je tas. Die persoon wil ik niet worden. Mijn horloge is voor mij dus pure noodzaak, ik voel me verloren zonder. Onlangs vertrok ik op reis en vergat ik mijn horloge. Ik kon niet geloven hoeveel meer ik op mijn telefoon keek gewoon om de tijd te zien. Voor ik dit Longines x YVY-horloge met dubbele polsband en zwarte studs om mijn pols had, droeg ik mijn andere Longines; het horloge dat ik heb helpen te ontwerpen voor de Golden Hat Foundation (een non-profitorganisatie die zich inzet om de manier te veranderen waarop mensen in het autismespectrum worden gezien, nvdr). Dat horloge is zo mooi, het polsbandje zo goddelijk. Ik hield er enorm van. Het is grappig hoe je een soort van connectie kan ontwikkelen met een horloge, afhankelijk van het moment dat het in je leven komt, van wie het aan je heeft gegeven, het verhaal eromheen, hoeveel je het gebruikt,… Sommige kinderen in de klas van mijn zoon Joe – hij is nu achttien – kennen hem al sinds zijn twaalfde, en die weten allemaal dat de Dolce Vita mijn horloge is omdat we elkaar vaak zien. Ik geef ze vaak een lift met de auto, dus ze kijken er altijd naar omdat het steeds om mijn pols zit. Eén jongen in het bijzonder, Freddie, is gewoonweg geobsedeerd door dit horloge. Soms zegt hij: ‘Oh Kate, mag ik gewoon even… ooh’ als hij mijn horloge wil zien. Het is bijna alsof dat horloge een deel van mijn arm is geworden. Weet je, er is iets moois aan, want voor hen wordt dat een deel van hun herinnering: dat Joe’s moeder hen een lift gaf en dat ze altijd datzelfde horloge droeg. Het is een verhaal in hun geheugentank en dat vind ik echt mooi. Ikzelf herinner me ook het horloge van mijn moeder toen ik jonger was. Ik denk dat we allemaal dat soort dingen onthouden.”

Tijd is een gevoelig onderwerp in de filmindustrie. Rollen worden vaak schaarser voor actrices die ouder worden. Heb je het gevoel dat dit veranderd is?

WINSLET. “Ik denk dat dit aan het veranderen is, maar dat het langzamer gaat dan we misschien zouden willen. We leven wel in een tijd waarin vrouwen de verhalen van andere vrouwen willen horen, en dat is belangrijk. We zien nu meer vrouwelijke regisseurs en veel meer vrouwelijke schrijvers, dus er zijn veel meer vrouwgerichte stukken. Er zijn nu zeer krachtige en interessante verhalen voor vrouwen die ouder dan veertig, vijftig of zestig zijn. Daarenboven is de industrie exponentieel veranderd. Er zijn nu zoveel streamingdiensten, de hoeveelheid aan materiaal is ongelooflijk. Er wordt veel meer geproduceerd, er zijn meer mensen die in de film werken, er zijn meer rollen voor acteurs. Eigenlijk is het nu beter dan ooit voor een jonge acteur in deze industrie, er is zoveel meer werk beschikbaar. Bovendien denk ik dat castingdirectors en regisseurs veel meer openminded zijn dan ooit tevoren.”

Welke recente rol was voor jou het meest uitdagend?

WINSLET. “Mare of Easttown. Zelfs nu nog beangstigt het me als ik eraan terugdenk, en ik heb de rol toch aangenomen (lacht). Heel zelden kruipt een personage zo onder je huid dat het een deel van je leven wordt, van wie je bent. En dat is wat met mij gebeurde tijdens het spelen van Mare. Ik denk dat het deels kwam doordat ik haar uiteindelijk zo lang heb gespeeld. Door alle covid-perikelen hebben de opnames veel langer geduurd dan verwacht. En al die tijd zat ik vast in dat personage.”

Hoe beslis je of je een rol aanneemt?

WINSLET. “Nou, om eerlijk te zijn, het beslissende deel gaat vrij spontaan. Dat verloopt meestal vrij instinctief. Ik merk vaak dat als ik blijf twijfelen om iets te doen, dat het dan waarschijnlijk niet aan mij besteed is. En soms merk ik dat ik word afgeleid door andere redenen waarom het een goed idee zou zijn. Zoals: het tijdschema is goed te combineren met de schooluren van de kinderen. Of: ze gaan op die plaats filmen. Of: dat zou kunnen werken, want dan kunnen we dit en dat doen en het zou niet te storend zijn. Eigenlijk sluit dat scenario zich altijd af met het besef: ik kijk naar de verkeerde dingen, dus ik stop beter.”

Ruim tien jaar geleden vertelde je me dat je het wat rustiger aan wilde doen in je leven. Hoever sta je daarmee?

WINSLET. “Wel, ik word steeds beter in ontspannen. Maar spa’s en dergelijke zijn niet aan mij besteed. Ik ben niet echt een spa-mens. Ik ontspan door thuis op de bank te zitten met een heerlijk kopje koffie of thee met doorgaans de honden en mijn zoontje Bear (8) naast me. Dan een verhaal voorlezen aan mijn zoontje vind ik ontspannend. Ik probeer zo’n momenten echt te integreren in mijn leven, want wanneer gaan we anders nog neerzitten? Nu ik ouder word, maak ik van slapen ook een eigen project. We proberen ons nu aan een soort van bedtijd te houden. Als je jonger bent, is er een tijd waarop je ouders je naar bed sturen, maar als volwassenen hebben we die bedtijd niet meer. Dus mijn man en ik proberen onszelf op te leggen: ‘Lichten uit, nu.’ (lacht) We zijn er niet erg goed in, maar we proberen het echt. Ook probeer ik meer te slapen, want in se kan ik verder met zes uur slaap, maar dat is niet goed. Maar wat betreft het rustiger aandoen, daar ben ik best goed in geslaagd door ervoor te zorgen dat ik niet zo veel werk als toen ik twintig of dertig was. Ik heb echt een paar goede periodes gehad, waarin ik helemaal niet heb gewerkt. Daar voel ik me heel gelukkig bij.”