Davy Denduyver zet mensen met zijn kledinglabel aan het praten over hun mentale problemen

Na de dood van zijn vader startte Davy Denduyver zijn eigen kledinglabel op. Wat eerst dienst deed als creatieve uitlaatklep, leerde hem uiteindelijk ook over zijn gevoelens praten. ‘Ik ga nooit meer honderd procent gelukkig zijn, en daar heb ik vrede mee genomen.’

We hebben met Davy Denduyver afgesproken in Brugge. Op de dag van onze afspraak walst de hittegolf nog met volle kracht over de kasseien en slepen paarden een meute enthousiaste toeristen door de binnenstad. ‘Iedereen verwachtte altijd dat ik in Gent zou gaan wonen’, zegt hij meteen. ‘Hier in Brugge weten mensen zelfs niet dat ik kleren maak. Dat geeft me rust.’ Hij lacht een gouden tand bloot. ‘Veel van wat ik doe, doe ik bewust omdat het tegendraads is.’

Davy startte zijn kledinglabel Lost In The World iets meer dan zes jaar geleden op. En al drukte hij intussen heel wat melancholische of deprimerende taglines op T-shirts (genre: I feel perfectly terrible), toch mogen we hem geen kledingontwerper noemen. ‘Let’s get that out of the way. Ik ben gewoon een gast met ideeën die graag kleren draagt’, vertelt hij.

‘Een T-shirt maken is heel simpel. Je hebt er geen geld voor nodig. De eerste ontwerpen heb ik gemaakt met een kapotte zeefdruk en vijfhonderd euro om de blanco shirts mee te kopen. Alles was af op twee weken tijd. Het eerste lookbook hebben we gefotografeerd op de parking van de Mediamarkt en ik was zelf één van de modellen. Héél professioneel allemaal.’

Ongeluk vader

Maar om over Lost In The World te praten, kunnen we het plotse overlijden van zijn vader zes jaar geleden niet uit de weg gaan. ‘Ik vind het altijd moeilijk om dat onderwerp aan te snijden omdat ik niet wil dat het als een soapstory klinkt, maar ik ben met Lost In The World begonnen omdát mijn pa gestorven is. Zonder zijn dood zou dit er allemaal nooit geweest zijn, en alles wat ik nu doe, doe ik voor hem.’ Davy neemt een grote slok van zijn glas cola, voegt er dan een glimlach aan toe. ‘Mijn moeder zei ooit op een pop-upevenement in Gent dat ze voor geen meter begreep waar ik mee bezig was, maar dat ik risico’s nam en dat mijn vader dat geapprecieerd zou hebben. Dat is het dichtste dat ik ooit gekomen ben bij: ik ben trots op jou.’

‘Toen hij stierf door een val van een ladder zat ik in mijn specialisatiejaar in het middelbaar. Ik haatte toen alles en iedereen. Nu is iedereen raar, maar vroeger werd je daar genadeloos hard op afgerekend. Kinderen kunnen meedogenloos zijn. Mijn medestudenten waren drugsdealers en hadden soms al in de gevangenis gezetten. Dat was echt fucking geschift.’

Davy kon lang niet praten over de dood van zijn vader. ‘Vier maanden na het ongeval sprak ik af met vrienden uit Engeland om samen naar een concert te gaan. Toen ze vroegen hoe het ging, zei ik: perfect.’ Het heeft nog vier jaar geduurd voor hij uiteindelijk aan de voordeur van een psycholoog belandde. ‘Nu heb ik medelijden met die vrouw. Ik kwam haar praktijk binnengewandeld en zei: wat ga jij voor mij kunnen doen? Ik mis mijn pa en jij gaat hem niet kunnen terugbrengen.’

Om zich volop op de verwerking van dat trauma te storten en om de structuur van het label wat te verfijnen, werd Lost In The World de voorbije twee jaar even in het vriesvak gestoken. ‘Ik moest eerst terug goed in het leven staan voor ik weer een nieuwe collectie kon maken.’

Reboot

Zes jaar na de opstart van het merk is het daar tijd voor. ‘De voorbije twee jaar heb ik me gerealiseerd dat ik niet meer depressief ben, maar dat ik ook nooit meer honderd procent gelukkig ga zijn. Daar heb ik vrede mee genomen. Het is nog altijd niet gemakkelijk om over mijn gevoelens te praten, en ik creëer nog liever dan dat ik naar een vriend stuur dat het niet goed gaat. Maar wanneer je je gevoelens letterlijk op je shírt draagt, kan je plots niet anders dan erover te spreken. Dat heeft me zoveel ongemakkelijke gesprekken opgeleverd dat ik het uiteindelijk wel geleerd heb’, klinkt het. ‘Okay, I’m suicidal, dacht ik. Wat nu?’

In het begin maakte Davy de shirts enkel om er zichzelf mee te entertainen, maar na een tijd hingen ook andere mensen hun eigen betekenis op aan zijn opschriften. ‘Ik vond het heel cool hoe iets wat voor mij zo persoonlijk was voor anderen een hele nieuwe betekenis kreeg. Ik heb heel wat shirts gemaakt over relaties die stukliepen, en die specifiek over één persoon gingen, en plots staken die teksten andere mensen ook een hart onder de riem.’

‘What’s your budget?’

Op sociale media – en dan vooral op Twitter – vinden de ontwerpen van Davy al langer weerklank. Zijn shirt met het opschrift “What’s your budget?” (dat bovendien geen deel uitmaakt van de Lost In The World-collectie) is een verwijzing naar merken die creatievelingen laten werken voor naamsbekendheid en likes in plaats van hen te betalen voor hun werk, werd op die manier een enorme hit. ‘Dat ontwerp was meteen uitverkocht.’

Al reageerde de familie van Davy aanvankelijk minder enthousiast op zijn ontwerpen. ‘Ik had lang het gevoel dat als ik zou zeggen: ik stop ermee en ik ga achter de kassa zitten in de Delhaize, dat ze opgelucht zouden zijn. Dat kunnen ze beter uitleggen. Nu moeten ze zeggen dat ik rare prentjes maak’, bulderlacht hij. ‘Ik heb me dat heel lang aangetrokken, maar nu zien ze dat ik mijn huur kan betalen en dat ik nog steeds geld heb om rare schoenen te kopen. Dat helpt.’

Toch heeft Davy geen grootschalige verkoopstrategie of marketingcampagne klaarstaan voor wanneer zijn nieuwe collectie binnenkort gelanceerd wordt. ‘Ik wil niet samenzitten met investeerders omdat ik hier niet noodzakelijk geld mee hoef te verdienen. Zolang ik geen verlies maak, blijf ik dit doen. Het helpt mij, en blijkbaar helpt het andere mensen ook. Dat vind ik genoeg. Iemand anders geeft duizenden euro’s uit aan een vakantie, ik maak daar een paar shirts mee.’

Het enige wat hij zou veranderen moest zijn volgende collectie toch een commercieel succes blijken, is een extra persoon in dienst nemen die de communicatie voor zijn rekening neemt. ‘Ik denk dat dat het grootste struikelblok is in mijn carrière. Ik zeg te vaak: fuck it.‘