Fille Folle-oprichtster Ilona Lodewijckx: ‘Ik sta soms best cynisch in het leven’

In 2016 startte Ilona Lodewijckx, samen met haar bevriende illustratrice Aurike Quintelier, Fille Folle op, een nieuwsbrief slash online magazine voor jongeren dat ze als tiener zelf miste. Hoe probeert zij een balans te vinden tussen haar creatieve projecten en een goedgevuld sociaal leven?

In 2016 stond Ilona Lodewijckx samen met haar bevriende illustratrice Aurike Quitenlier aan de wieg van Fille Folle, een nieuwsbrief waarmee ze jonge tienermeisjes en – jongens een hart onder de riem wil steken. Het gaat, in tegenstelling tot heel wat andere publicaties voor tieners, niet over hoe ze hun lovehandles kunnen wegwerken of hoe ze hun haar moeten vlechten. Ze snijden net moeilijke onderwerpen aan als mentaal welzijn bij jongeren, vertellen over het spectrum waarbinnen je geaardheid kan vallen en breken regelmatig een lans voor een positief zelfbeeld.

Al snel werd duidelijk dat het concept zou werken en ondertussen mochten de twee onderneemsters hun naam ook al op de cover van een boek laten drukken. De voorbije jaren waren voor Ilona Lodewijckx een mallemolen van projecten, deadlines en interviews met zowat alle Vlaamse kranten en magazines. We zouden bijna vergeten schrijven dat Ilona dit megaproject combineert met een vaste job. Maar hoe gaat de getalenteerde schrijfster om met het combineren van werk en privé, en is ze soms ook bewust offline? ‘Ik vind het heel moeilijk om mijn smartphone aan de kant te leggen.’

Hoe kleed jij je voor je job?

ILONA LODEWIJCKX: Op kantoor heersen er niet echt kledingvoorschriften, dus kan ik eigenlijk zowat alles dragen. Los van de weinig verhullende minishortjes die ik sowieso alleen op het strand zou dragen, hoef ik eigenlijk nooit het onderscheid te maken tussen ‘werkkleren’ en ‘weekendkleren’.

Meestal probeer ik de gulden middenweg te vinden tussen wat comfortabel is en wat vrouwelijk is, en dan kom ik meestal bij een paar sleutelstukken uit: wollen truien (ik ben een koukleum), high-waisted jeans of collants met een mooi patroon, een wikkeljurk of -blouse, enkellaarsjes of loafers en eenvoudige gouden juwelen. Ik ben qua stijl nogal geïnspireerd door de typisch Franse manier van kleden – heel simpel, flatterend en vrouwelijk.

Hoe combineer je werk en privé?

LODEWIJCKX: Dat is niet altijd even eenvoudig, aangezien veel van mijn collega’s ondertussen ook in mijn inner circle van beste vrienden zitten. Zo sluipen werkfrustraties weleens in gesprekken die eigenlijk in mijn vrije tijd plaatsvinden. Ik maak er wel een punt van om in het weekend mijn werkmails zoveel mogelijk te negeren en het werk zoveel mogelijk te laten liggen. Maar dat geldt natuurlijk alleen voor StoryMe – aangezien ik naast die fulltime job ook nog alles voor Fille Folle doe, lopen Fille Folle en vrije tijd eigenlijk volledig in elkaar over. Fille Folle gebeurt bijna uitsluitend in het weekend, ‘s avonds of tussendoor, en ik moet er nog wat aan werken om daar een duidelijkere structuur in te scheppen. Nu hangt het te vaak af van waar ik zin en energie voor heb en zo blijven dingen soms te lang liggen.

Ben je soms bewust offline?

LODEWIJCKX: Ik probeer! Een van mijn goede voornemens is om opnieuw meer boeken te lezen. Als kind en als tiener verslond ik stapels boeken en las ik standaard een serieuze portie voor ik ging slapen – ik bleef er stiekem véél en véél te laat voor op en deed stiekem ook het licht even uit als mijn ouders op de gang passeerden – om vervolgens gewoon tot in de vroege uurtjes verder te lezen.

Sinds het smartphone-tijdperk is dat gevoelig minder geworden, en daar ben ik niet fier op. Ik probeer dus bewust meer en meer tijd in te lassen om mijn gsm aan de kant te leggen en gewoon te lezen. Ik merk soms echt wat een grote rol sociale media spelen in mijn leven, en ook al wéét ik dat dat allemaal niet belangrijk is en doe ik het grotendeels écht wel gewoon voor de fun, toch vind ik het moeilijk om die meldingen uit te schakelen en die gsm weg te leggen. Het is veel meer een automatisme geworden dan een echte noodzaak.

Wat is voor jou de ultieme luxe?

LODEWIJCKX: Ik ben over het algemeen iemand die constant in haar eigen hoofd zit. Mijn gedachten racen maar door en als ik niet oplet verlies ik daardoor de voeling met m’n lichaam. Daarom moet ik soms echt bewust focussen op alles wat heel zintuiglijk is, dingen die me even uit m’n hoofd en meer in m’n lichaam kunnen halen. Dat is niet altijd zo makkelijk, maar pas dan kan ik écht genieten.

De ultieme luxe is voor mij een leeg hoofd. Kaarsjes en wierook aan, een goeie playlist die speelt, een hete douche of een geurend bad, een goed glas rode wijn. Alle stress uitzweten in een gloeiend hete sauna, in een fris bad springen en mijn hart keihard voelen pompen. De zon op mijn snoet, lekker eten, natuur die me heel klein doet voelen. Zachte kleren, ook. Ik heb een zijden jurk in m’n kast die me een instant goddelijk gevoel geeft.

Wat is het hoogste dat je wilt bereiken in het leven?

LODEWIJCKX: Ik stel mezelf soms belachelijk hoge doelen. Ik zeg al lachend tegen vrienden en familie dat ik een Nobelprijs wil winnen of bij Forbes’ 30 under 30 wil horen. Klinkklare onzin natuurlijk, en dan nog ben ik er zeker van dat ik zelfs mét die titels op zak méér uit de kan zou willen halen. Ik heb het er moeilijk mee om gewoon tevreden te zijn met waar ik sta, zowel op persoonlijk vlak, in relaties met mensen, als professioneel, in wat ik zoal bereik. Ik kan keihard aan iets werken, er bloed, zweet en tranen aan opofferen, en eens het effectief bereikt is het toch vrij droogjes laten passeren. Want ik vind altijd wel een manier om het belang ervan te nuanceren.

Ik blijf het moeilijk vinden om belangrijke keuzes te maken (want kiezen is verliezen), om om te gaan met de onvoorspelbaarheid van het leven. Ik sta soms best cynisch in het leven, stel me veel vragen over de liefde en of ik wel écht mijn stempel kan drukken op de wereld. Ik denk meteen aan ‘tevredenheid’ als hoogste goed, gewoon gelukkig zijn met wat ‘is’, en niet altijd zo bezig zijn met wat ‘moet zijn’. Al loert dan natuurlijk het gevaar dat je vervalt in een soort passieve berusting – ook dat wil ik vermijden. Volledige balans is dan het juiste antwoord, denk ik.

Hoe slaag je erin om voldoening te halen uit je werk?

LODEWIJCKX: Als ik het gevoel hebt dat mijn werk écht uitmaakt. Als ik via de Instagram van Fille Folle privéberichtjes krijg van jonge meisjes die zeggen dat ons boek hen écht heeft geraakt bijvoorbeeld, hen een gezonder beeld heeft gegeven over hun lichaam of dat ze over het algemeen sterker in hun schoenen staan en geen bullshit meer willen pikken. In mijn voortdurende streven naar méér en béter zijn dat de zeldzame momenten die me doen stilstaan bij wat ik al heb verwezenlijkt, die me heel trots maken en me echt goesting geven om nog meer van mezelf te geven.

Iedereen is vervangbaar, zeggen ze wel eens – wel, ik vind dat een heel enge gedachte, en ik ga er m’n hele leven aan blijven werken om onvervangbaar te zijn. Als oud meetje wil ik weten dat er érgens, hoe klein dan ook, een verschuiving is geweest die ik in gang heb geduwd.

Wat is de meest waardevolle carrièreles en levensles die je ooit kreeg?

LODEWIJCKX: ‘Menselijk zijn’ omvat het allemaal, zowel op professioneel vlak als op andere vlakken. Een collega zei me ooit dat hij het aan me apprecieerde dat ik altijd de mens achter de job blijf zien. Ik snap namelijk wel dat bedrijven vooruit gaan door een analytische aanpak die gericht is op structuur en budgetten, maar ik vind dat de menselijke kant vaak onderschat wordt. Die wil ik belichamen, want ik ben ervan overtuigd dat menselijkheid altijd werkt. Je spreekt niet gewoon met Joske van de planning — je spreekt met Joske die een huis aan het bouwen is, die z’n arm heeft gebroken, de trein heeft gemist of slecht heeft geslapen of niet goed met kritiek om kan, en die toevallig de planning doet.

En dat geldt ook op persoonlijk vlak. Zacht zijn in een wereld die hard is, da’s volgens mij eigenlijk niet zacht zijn, daar heb je serieuze ballen voor nodig. Zelf menselijk zijn én de menselijkheid en zachtheid van anderen omarmen, da’s iets dat volgens mij heel belangrijk is. Alleen zo schep je diepe banden, alleen zo verander je perspectieven, alleen zo timmer je aan een wereld die toleranter is voor iedereen.