Søren Lynggaard: ‘Luxehorloges wekken jaloezie op, van een oldtimer geniet iedereen’

Søren Lynggaard is de CEO van Ole Lynggaard Copenhagen, een Deens familiebedrijf gespecialiseerd in fijne juwelen. Naast een geërfde passie voor juwelen, koestert hij een gezonde obsessie voor oldtimers.

In tegenstelling tot corona, zijn haperende videoverbindingen de wereld nog niet uit en dus begint dit interview met een misverstandje. Even denkt Søren Lynggaard dat we in Cashflow willen weten wat hij met zijn aandelenportefeuille doet. De CEO van Denemarkens bekendste juweelhuis, zet gelijk de toon: “Ik koop geen aandelen.” Want: “Zo saai. Hoeveel mensen graaien ’s ochtends als de bliksem naar hun gsm om de beurs te bekijken? Mij zou dat stresseren. Geld steken in iets waarbij het gissen is wat er vervolgens gebeurt en investeren uit winstbejag is niet aan mij besteed. Dan liever investeren in iets tastbaars waarvan ik geniet.”

De volgende golf

Nadat Ole Lynggaard, oprichter van zijn eigennamige merk met pensioen ging, namen zijn kinderen Søren en Charlotte het in 2003 over, hij als CEO en zij als creatief directeur. Het juweelmerk – een favoriet van de de Scandinavische royals – is vandaag bekend om zijn op natuur geïnspireerde juwelen en om zijn aparte aanpak: lanceringen komen er pas als de Lynggaards er klaar voor zijn, ontwerpen gebeurt met de hand en in het atelier nabij Kopenhagen geen lagelonenwerk maar generaties gekwalificeerde goudsmeden. Zelfs LVMH kwam van een kale reis terug toen het luxeconglomeraat zich als investeerder aanbood.

Niet in aandelen willen investeren, past zo enigszins binnen het plaatje van de eigengereide CEO. Al is dat van die aandelen niet hélémaal juist meer. Lynggaard nuanceert: “Een goeie vriend van me is Nick Jacobsen, een fantastische kitesurfer én voormalige wereldkampioen. Met Jacobsen Kites startte hij zijn eigen merk. Voor het eerst investeerde ik in een ander bedrijf, ik heb 15 procent van de aandelen.” Kitesurfen is een van zijn passies: “Zodra je in de lucht boven het water hangt, bestaat de rest van de wereld niet meer.”

Halve Harley

Om maar te zeggen, een Wolf of Wall Street is deze CEO niet. Als filmvergelijkingen al opgaan, dan eerder met James Bond. Zijn auto voor alledaags woonwerkverkeer is een Porsche 911 uit 1980. Lynggaard: “Mijn autopassie kreeg ik nochtans niet van thuis mee, mijn vader reed in gewone familiewagens. Een vriend van hem daarentegen daagde altijd op met de gekste special editions op: daar werd het zaadje geplant.”

Kwamen daar later bij: de motorfietsen. Toen een vriend op zijn achttiende een Harley Davidson wou die hij zich niet kon veroorloven, legde Lynggaard de helft bij: “Jarenlang amuseerden we ons met dat ding. Mensen dachten dat we steeds brokken hadden, zoveel sleutelden we eraan.” Maar dé grote droom was altijd een Morgan Plus 8, een spectaculaire wagen die tot vandaag in het Britse Malvern Link handgemaakt wordt: “Ik wist dat ik me geen Morgan kon permitteren, dus zo’n vijftien jaar geleden aan mijn vader of hij niet wou bijleggen: samen kochten we een model uit 1974 met een 3,5l V8-motor waarmee we samen Europa doorkruisten. Die verkochten we later voor een perte totale exemplaar dat we from scratch ombouwden: was de vorige met zijn zwarte en rode accenten meer The Great Gatsby, dan lijkt deze in het matgrijze net uit Batman.”

“Met een oldtimer rijden, kun je met niets vergelijken. Je voelt tenminste dat je rijdt: er is het geluid, er zijn de geuren – van de uitlaat tot het afgereden gras van de buren, niets gaat automatisch. En anders dan bij luxehorloges waarmee je je vandaag steeds onveiliger voelt op straat, is niemand jaloers op een oldtimer. Daar geniet iedereen van: van bejaarden tot de kleinste kinderen, iedereen zwaait naar je.”

Lederhosen

De kans is even groot dat je de CEO in een kostuum – “driedelig, mét manchetknopen” – tegen het lijf loopt, als in een t-shirt met short. “’s Zomers draag ik linnen hemden en broeken, van bij Lodenfry in München. Dat combineer ik dan met lekker afschuwelijke flip flops, tot wanhoop van mijn vrouw. (lacht) Maar met de koude in aantocht, is het tijd om me te heroriënteren.” Kans is groot dat hij daarvoor naar Beieren afzakt: “Meindl maakt de beste lederhosen, al ga ik er voor de gebreide vesten en lederen broeken die meer voor bikers zijn.”

Doodskop

Grappig detail: een doorn in het oog van zijn familie was lange tijd zijn favoriete ring. Die was niét van Ole Lynggaard, het was een schedelvormige ring die het atelier hem maakte voor een piratenfeestje. “De ring en de zomervakantie erna waren zo fijn, dat de ring symbool voor al die herinneringen werd.”

Gevolg: hij kon er geen afstand meer van doen. Grijnzend: “Ja, de familie was wel wat pissed off. Dat kun je toch niet dragen, zei mijn zus. Maak me dan iets anders, antwoordde ik; En zij: maar je wéét dat ik geen doodskoppen teken. En dus legde iedereen zich er maar bij neer.”

Voor even toch. Op zijn vijftigste schonk Sørens zus hem een schatkaart en een fluwelen tasje: “Oh nee, dacht ik. Heeft ze me nu toch een schedelring gemaakt, terwijl ik zo van de mijne hou. Wel, beter had ze het niet kunnen doen: binnenin de ring zit mijn grootvaders diamant verstopt. Sindsdien kan ik niet meer zonder: vergeet ik mijn ring thuis dan maak ik rechtsomkeer, ga ik surfen dan draag ik ‘m om mijn nek.” En ook: Charlotte Lynggaard tekent nog steeds geen schedels maar, zegt Lynggaard: “Het zeewier om de doodskop werd de inspiratie voor de BoHo-collectie.”

24 uur vliegen

Lynggaard lééft voor ervaringen: “Als er een uitnodiging voor een feest in Australië in mijn bus valt – gebeurde onlangs voor een 50ste verjaardag – dan twijfel ik geen seconde. Ja, dat is 24 uur vliegen, maar komaan: je hebt 365 dagen per jaar en voor een extraordinaire ervaring loont dat àltijd de moeite. Al ben ik ook een gewoontediertje: al bijna tien jaar gaat mijn familie jaarlijks naar Tarifa: steeds hetzelfde tweesterrenhotelletje, hetzelfde personeel, dezelfde gasten. Dat is binnenwandelen, knuffels uitdelen, en thuiskomen. Eenvoudiger kan niet.”

Zijn conclusie ? “Vandaag draait zoveel om geld, en natùùrlijk heeft iedereen een basis nodig. Maar daarna maakt het surplus niet gelukkiger. Mijn zus en ik delen die instelling: we willen niet het allergrootste merk, het moet vooral ook plezant en écht zijn. Sommige medewerkers zijn hier al meer dan veertig jaar, waardevol is dat je ook hun leven écht kent. Stel dat ik morgen al mijn bezittingen moet verkopen, dan zou dat het einde van de wereld niet zijn: je moet vooral zoveel mogelijk halen uit je tijd op deze planeet, en daarbij komt familie voorop.”

DOOR Natalie Helsen Beeld Thomas Iversen

Meer lezen

Mode

Mode

Stella Wolf neemt afscheid: een blik achter de schermen bij Antwerpse juwelenlegende Colman

Mode

Mode

Over het icoon Elsa Peretti: ‘Vrouwen wachtten niet tot een man hen een Peretti cadeau gaf, ze kochten het voor zichzelf’

Design

Design

Isabelle De Pauw van Paveau: ‘Het handelsmerk blijft de fles, ik wil geen bordjes en kommetjes’