In de wandelgangen van het Witte Huis klinkt een opvallende oproep. Amerika heeft meer baby’s nodig.
Om de Amerikaanse bevolking op peil te houden zonder immigratie, moet elk gezin minstens twee kinderen op de wereld zetten. Amerikanen trouwen steeds later en dat vertaalt zich in minder of geen kinderen. Het geboortecijfer daalt al sinds 2007 en zit intussen onder het noodzakelijke gemiddelde. Een doemscenario voor de economie, zo luidt het. Volgens conservatieve denktanks zoals The Heritage Foundation ligt de schuld bij de opkomst van niet-traditionele gezinsstructuren en het promoten van carrièremogelijkheden voor vrouwen, ten koste van het kroostrijke gezin.
Er is natuurlijk meer aan de hand. Ik hoor regelmatig gesprekken over hoe kinderen grootbrengen onbetaalbaar is geworden door de hoge kosten voor huisvesting, gezondheidszorg, kinderopvang en onderwijs. Wie de optelsom maakt en geen grootverdiener is, besluit dat kinderen geen haalbare kaart meer zijn. Toch is het niet louter een financiële kwestie. Ideologisch wint een ander discours terrein. ‘Project 2025’ stelde al dat het herstellen van het gezin als steunpilaar van het Amerikaanse leven een prioriteit is. Donald Trump, bepaald geen toonbeeld van traditionele gezinswaarden, wil de geschiedenis ingaan als president van de vruchtbaarheid en belooft een babyboom. Vicepresident JD Vance is een fan. Elon Musk, vader van minstens veertien kinderen bij meerdere vrouwen, orakelt dat zonder meer voortplanting niet alleen de Amerikaanse samenleving, maar de mensheid zelf ten onder gaat.
Intussen circuleren beleidsideeën met een mix van fiscale prikkels en morele opvoeding. De regering overweegt maatregelen ter bevordering van procreatie, waaronder een babybonus van 5.000 dollar per geboorte, extra belastingvoordelen en lessen over de menstruatiecyclus. Er zijn ook voorstellen om bij studiebeurzen, zoals het prestigieuze Fulbright-programma, voorrang te geven aan gehuwde kandidaten of ouders.
Het publieke debat spitst zich toe op invoerheffingen, overheidsbezuinigingen en deportaties. Achter de schermen wordt gewerkt aan een plan om de dalende geboortecijfers om te buigen en de conservatieve familiewaarden te herstellen. Over hoe dat moet gebeuren, lopen de meningen uiteen. Hoort in-vitrofertilisatie thuis in een pronatalistisch beleid? Musk en co. zeggen volmondig ja. Conservatieven en anti-abortusactivisten verkiezen een beleid dat moeder aan de haard houdt.
Wellicht leiden maatregelen als eenmalige premies tot meer actie tussen de lakens bij lager opgeleide inwoners. Wie een kinderwens heeft en doordacht rekent, weet echter dat structurele hervormingen nodig zijn om een groot gezin uit te bouwen.
Binnen enkele weken zou het Witte Huis met een plan naar buiten komen. Moederdag valt op 11 mei. In Washington denkt men aan bloemen, maar ook aan een beleid dat ruikt naar de dystopische wereld van Margaret Atwood.
De auteur werkt in New York als CEO van het communicatiebureau Carpe mutatio