Zonder geloof in onszelf is de volgende generatie een verloren generatie, schrijft Patrick Boone, voorzitter van PwC België.
Nu de eerste maand van het jaar voorbij is, loont het om de voorspellingen voor 2025 te overschouwen. Algemeen beschouwd was de teneur van die voorspellingen zoals het weer in januari: grijs, kil en mistig, met hier en daar een zonnige verrassing. Dat was zeker zo wanneer een Belg of Europeaan de pen vasthield. Persoonlijk heb ik ook een broertje dood aan op luchtkastelen gebouwd optimisme. Toch is die sombere vooruitblik ook jammer. Want als je het leven steeds door een te zwartgallige bril bekijkt, zit je snel met een niet te overziene selffulfilling prophecy-kater.
In een recente wereldwijde rondvraag van PwC bleken de CEO’s optimistischer dan twaalf maanden geleden over een economische relance. Maar in België was dat vertrouwen een pak lager, zeker over de eigen economie. Hetzelfde stramien zien we bij de aanvaardingsgraad van artificiële intelligentie (AI) en innovatie in bredere zin. Wereldwijd nam die toe, maar in ons land iets minder. Ook zijn onze landgenoten klaarblijkelijk iets kritischer dan verwacht over wat AI al oplevert. Ja, er zijn al efficiëntiewinsten zichtbaar. Maar op de copernicaanse omwenteling blijft het nog even wachten.
Op de trein stappen
Wat hadden we dan verwacht? Wellicht overschatten we de impact op korte termijn, maar onderschatten we die op de lange termijn. The best is yet to come. Dus laten we niet te veel of te snel veronderstellen dat we nu al aan de limiet zitten. Als je ziet hoe spelers zoals DeepSeek ogenschijnlijk uit het niets de grotere spelers het vuur aan de schenen leggen, is het duidelijk dat we pas aan het begin staan van deze revolutie. De trein is aan het vertrekken, en de Amerikaanse (en Chinese?) locomotieven zijn het station al uit. Wellicht is de trein nog lang genoeg zodat we toch nog op een van de achterste wagons kunnen springen.
De recente evoluties in de VS moeten ons wakker schudden en tot actie dwingen. We kunnen eindeloos zeuren over de regering-Trump, maar de boodschappen over minder regulering, meer economische onafhankelijkheid en (een beetje) meer chauvinisme moeten voor ons en voor heel Europa een eye opener zijn. Laat het ook een inspiratiebron zijn om onverminderd aan de slag te gaan en met Europa positief te verrassen, zoals Bart Van Craeynest in Knack schreef. De eerste Europese boodschappen over deregulering zijn al gebracht. Maar laat ons geen red tape creëren rond hoe red tape te vermijden.
Welvaartsstaat
Laat ons alvast oefenen om collectief hetzelfde te zeggen: ‘Dear Mr President, everything you can do, we can do better’. Leidt dat tot protectionisme? Allicht. Maar ook tot meer Europa en vooral een sterker, eengemaakt front. Want laat ons ook niet vergeten dat een voortdurend negatieve verhaallijn onvermijdelijk een negatieve impact heeft op de belangrijkste rijkdom die we als land hebben: onze jeugd en onze talenten. Die ofwel afhaken ofwel hun geluk elders zoeken. Beide scenario’s zijn funest.
We zijn het aan hen verplicht om te hervormen, te innoveren maar ook succesvol te zijn op de internationale markt. En ja, we hebben hen ook nodig om onze welvaartsstaat te bestendigen. Dus laat ons vooral weigeren te geloven dat we een verloren regio, een in slaap gesukkeld continent zijn. Want dan impliceer je ook dat de volgende generatie een verloren generatie is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier