‘Leve het vakpersoonschap’

Ik hoop toch nog tijdens corona mijn speelsheid terug te vinden, zegt professor-emeritus aan de Vlerick Business School Marc Buelens.

Ik solliciteer. Voor een baan bij BetterUp, de leidinggevende firma gespecialiseerd in ‘persoonlijke groei’. Ik wil de collega van prins Harry worden. Die heeft de baan van chief impact officer al ingepalmd. Voor mij resten zeker nog interessante baantjes, en mocht ik nog niet voldoen aan de eisen, dan kan ik, conform de missie van BetterUp, ongetwijfeld doorgroeien tot wie ik echt wil zijn.

Ik onderschrijf voor 200 procent – normaal wantrouw ik zo’n cijfer, maar ik zoek werk – de missie van BetterUp: ik wil mijn potentieel, mijn purpose en mijn passie ontsluiten. Merk de drie p’s op. Er schuilt meer in mij. Een kok? Een theaterregisseur? Een prins? Ik onderschrijf voor 300 procent de waarden van dit schitterende, koninklijke bedrijf. Daarom overloop ik ze nu alle zes.

Moed. Daar heb ik te weinig van. Mijn enige troost: ik ben niet alleen. De moed om de waarheid te zeggen tijdens de coronacrisis bijvoorbeeld, de moed om op te staan en te schreeuwen: ‘ J’accuse!‘ Daarin kan ik nog veel groeien. Gelukkig beweert BetterUp niet origineel te zijn, want zelfs J.F. Kennedy schreef er een boek over: Profiles of Courage, over moed in de politiek. Bijvoorbeeld ontslag nemen als je knoeit.

Speels. Mijn persoonlijke missieverklaring is: per drie columns moet er één speels zijn. Soms lukt me dat. Behalve die keer toen ik schreef dat je Manchester United-coach Alex Ferguson achterna moest en de haardrogerbehandeling moest toepassen: zo hard schreeuwen en schelden tegen je medewerkers dat hun haar overeind stond. Ik kreeg toen verontruste mails van echte coaches.

Empathie. Kan beter. Ook bij mij. Te weinig empathie met virologen, te veel empathie met cisgenders (ook al kende ik het woord tot vorige week niet). Die waarde is al dertig jaar een dooddoener. Nogmaals een geluk dat origineel zijn geen waarde van BetterUp is.

Vakpersoonschap. Hier kan ik nog heel veel leren. Niet meer spreken over vakmanschap bijvoorbeeld. Genderneutraal leren zijn. Ik heb al even geoefend met liedjestitels uit mijn jeugd. When a man loves a woman – waar we eindeloos op geslowd hebben – wordt When two people love each other. Of nog: Meisjes wordt dan Mensjes. Les filles du bord de mer wordt Les gens du bord de mer. A boy named Sue wordt A person named Sue.

Grit. Vijf jaar geleden was dat een modewoord. Vastberadenheid en passie. Kan ik gebruiken. Me niet door een simpele lockdown van de kaart laten blazen. Maar waarom zou ik veranderen? Waarom niet gewoon vastberaden en passievol mezelf blijven? Is veranderen geen vaandelvlucht? De twijfel sluipt binnen. Gewoon blijven wie ik ben? Met een tikkeltje meer moed en empathie?

Elan. Zorgen dat je die kleine sprong maakt waardoor je nog unieker wordt. Nietzsche achterna: worden wie ik ben. Maar wil ik wel in mijn persoonlijke groei worden geïnspireerd door Nietzche? Was dat niet de man van de übermensch?

De vraag is natuurlijk: wat heeft Harry dat ik niet heb? Persoonlijke groei is voor hem belangrijk. Voor mij ook. Hij heeft geworsteld met een moeilijke omgeving. Ik heb geworsteld om te overleven onder professoren. De man focust op geestelijke gezondheid. Dat doe ik ook in mijn boek Beter zorgen voor jezelf. Hij beklemtoont de drie i’s: integriteit, impact en innovatie. Oei, daar scheiden onze wegen. Ik vind dat iemand die tijdens interviews de feiten verdraait niet kan bogen op integriteit. Ik vind dat iemand die zich bij een bedrijf voegt dat in zijn waardeverklaring alleen oude koek opwarmt en niet origineel is, niet bepaald innovatief is. Nogmaals oei, ik ben te kritisch, ik ben sceptisch. Ik wil niet werken voor BetterUp. Maar ik hoop toch nog tijdens corona mijn speelsheid terug te vinden. Elk moment is een leermoment, dat is dan een deel van mijn missieverklaring.