Een nieuw schooljaar, een nieuwe collectie voor ontwerpster Delphine Quirin

In deze rubriek bevragen we bevlogen ondernemers over hoe ze omgaan met carrière en stijl. Deze week genieten we samen met accessoireontwerpster Delphine Quirin van een punt chocoladetaart en het einde van de zomervakantie.

Delphine Quirin houdt van deze periode van het jaar. Haar leven herneemt zijn gewone gangetje en er is weer regelmaat. De hele zomer zat de Luikse ontwerpster van mutsen, tulbanden, sjaals en wanten ver van alles en iedereen aan haar wintercollectie te werken. In september verlaat ze haar schuilplaats, herneemt ze haar gewoontes en zoekt ze haar vaste plekjes weer op. Zoals Grand Maison, voor haar koffie op maandagochtend.

Delphine Quirin beweegt zich in een wereld die lijnrecht tegenover de fast fashion staat. Ze is bij het hele productieproces van haar tijdloze creaties betrokken, creaties die trouwens uit natuurlijke materialen zoals angora of mohair worden vervaardigd. Bij de afwerking gebruikt ze sieraden, lurex en pompons voor een geraffineerde final touch. Haar originele, gebreide stukken zijn te koop in met zorg geselecteerde boetieks en op haar eigen webshop. Maar geïnteresseerden kunnen ook in haar atelier-boetiek terecht. Ze heeft immers besloten die opnieuw elke zaterdag en op afspraak te openen om de speciale band met haar klanten aan te halen. Dit jaar brengt ze daar trouwens iets nieuws en volledig exclusief: ze gaat er truien aanbieden, waarvan de meeste bovendien unieke stukken zijn. Modellen zonder precieze maat, ruim of aansluitend, enkele exemplaren met korte pofmouwen. Het zijn vrijere creaties die tijdens een fotosessie in Delphines eigen buurt door Barbara Salomé Felgenhauer op camera zijn vastgelegd. Met haar natuurlijke flair en vriendelijkheid slaagde de zevenentwintigjarige fotografe erin om Delphine zowel gerust te stellen als te charmeren.

Hoe combineer je werk en privé?

Quirin: ‘Nu is dat vrij makkelijk, omdat de kinderen intussen groot zijn. Maar om eerlijk te zijn, heeft me dat nooit veel problemen opgeleverd want alles wat ik nodig heb, is vlakbij. Ik heb trouwens het geluk dat ik thuis werk, wat in mijn ogen meer voor- dan nadelen heeft. Voor het feit dat er geen grens is tussen werk en privé, knijpen we dan wel een oogje dicht. Mijn beroepsactiviteit heeft zich onlosmakelijk met mijn privéleven verstrengeld. Wel bevindt mijn atelier zich op de benedenverdieping en woon ik boven.’

Ben je soms bewust offline?

Quirin: ‘Ik heb geen smartphone, wat offline gaan een pak makkelijker maakt. Ik ben zo al vrij bezorgd, dus ik zou constant op mijn mobiel zitten kijken uit vrees iets mis te lopen, zowel zakelijk als privé. Thuis heb ik een vaste telefoon en een computer (de ontwerpster beantwoordt haar e-mails sneller dan gemiddeld het geval is, nvdr). Als iemand me vraagt hoe hij/zij me kan bereiken, dan antwoord ik dat ik zelden langer dan twee dagen van huis ben. Als ik te lang elders ben, ga ik me namelijk heel snel vervelen.’

Hoe kleed jij je voor je job?

Quirin: ‘Elke ochtend trek ik een blauwe werkplunje aan. Ik hou van marineblauw en jeans. Zo ben ik weg van het Belgische merk Façon Jacmin. Om aan de breimachine te werken, moet ik me vrij kunnen bewegen en dus verkies ik functionele kleding in een stijl die me ligt. Ook draag ik een schort met een vlak oppervlak zodat die niet in de machine kan vastraken en ik niet onder de pluisjes kom te zitten.’

Wat is het hoogste dat je wilt bereiken in het leven?

Quirin: ‘Ik heb nooit naar een welomlijnd doel toegewerkt. Ik wilde alleen kunnen leven van mijn passie. Voor mij is het belangrijkste dus de duurzaamheid. We leven in een wereld waarin alles uit zijn voegen barst, waarin iedereen onafgebroken op zoek is naar nieuwe ideeën. Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat ik kwaliteit met een toegevoegde waarde kan blijven leveren en dat ambachtelijk werk meer naar waarde wordt geschat dan vroeger. Twintig jaar geleden werd dat nog als oubollig beschouwd. Tot slot voel ik de laatste tijd ook een soort drang om mijn vak en kennis door te geven. Dat is nieuw. Maar ik heb nog tijd om me daarop voor te bereiden.’

Wat is voor jou de ultieme luxe?

Quirin: ‘Onafhankelijkheid. Hoe ouder ik word, hoe meer belang ik hecht aan mijn onafhankelijkheid. Ik ben haast van niets afhankelijk. Ik heb niet veel verplichtingen of ervaar ze toch niet als verplichtingen. Ik leef in het centrum van de stad, de scholen van de kinderen bevinden zich in de buurt, ik doe mijn boodschappen met de fiets, ik werk bij mij thuis. Dat was aanvankelijk mijn grote vrees: ik was bang dat ik, mocht mijn activiteit niet van de grond komen, voor een baas zou moeten gaan werken. Wanneer je vaak alleen bent, loop je wel in bepaalde valkuilen, dat is dan weer de keerzijde van de medaille.’

Hoe slaag je erin om voldoening te halen uit je werk?

Quirin: ‘Het is heel fijn werken als je van je job houdt. Dat geluk heeft niet iedereen. Ik ben blij dat ik erin geslaagd ben een zekere sereniteit te vinden. De financiële stress van de beginjaren is bijvoorbeeld weggevallen. Dankzij mijn anciënniteit bevind ik me ook in een comfortabelere positie. Zo kan ik voorstellen die me niet liggen, afwijzen, terwijl ik vroeger ongetwijfeld verplicht was geweest ze aan te nemen om de eindjes aan elkaar te knopen. In het verleden heb ik me wel eens laten vangen in het web van de productie, maar ik heb mijn vrijheid herwonnen en kan weer gewoon creëren. Ik neem er geen genoegen mee om te ontwerpen, ik teken trouwens geen patronen. Ik hou ervan om de handen uit de mouwen te steken. Het bewerken van het materiaal is een van de dingen waar ik het meeste van geniet.’

Wat is de meest waardevolle carrièreles die je ooit kreeg?

Quirin: ‘Wat voor mij belangrijk is gebleken, is dat het essentieel is te weten wat je op basis van je eigen karakter aankan. Je moet je kunnen vinden in wat je doet en opbouwt, anders loop je het gevaar om jezelf te verliezen, te struikelen en misschien zelfs niet meer op te staan. Het is van wezenlijk belang dat je trouw blijft aan jezelf. Ik ben bijvoorbeeld geen zakenvrouw. Ik heb dat gewoon niet in me. Ik verwijt het mezelf soms dat ik niet wat vaker heb gedùrfd, maar dan zou ik mezelf niet zijn geweest.’