‘Creativiteit is een economisch vaccin’

We hebben te hard gewerkt om ons te laten platleggen door dit onzichtbare beestje. Het geeft me een nooit geziene vechtlust. Dat zegt Daniëlle Vanwesenbeeck, general manager van Mastermail.

Er zijn de jongste weken hectische momenten geweest in ons bedrijf. Eerst was er de lockdown. Ondernemingen moesten sluiten, dus werden orders geschrapt. Ik vond dat normaal. Wij versturen uitnodigingen, promoties en communicatie per post. Als er geen evenementen en beurzen meer kunnen doorgaan, als de klanten van onze klanten niet meer kunnen kopen, wordt er niet meer gecommuniceerd, ook niet op papier.

Na drie dagen bleef nog 10 procent over van wat in het orderboek stond. De bedrijfswereld was in shock. Ik moest onze mensen naar huis sturen. Dat deed wat met mij. Sommigen hadden nog nooit van een uitkering geleefd. Ze hebben zich ten volle ingezet voor het bedrijf en ik moest hen naar huis sturen. De administratie die daarmee gepaard ging, nam enkele dagen in beslag. De diensten waren overbevraagd. Tegelijk moest het telewerken mogelijk worden gemaakt: telefoons doorschakelen, logins op afstand regelen. Het IT-bedrijf dat dit moest doen, verzoop in het werk. Daarna viel het stil. Van thuis uit, met joelende kinderen op de achtergrond, werd het hele bedrijf gemanaged. Ik heb vaak teruggedacht aan mijn beginjaren als ondernemer.

Enkele dagen later merkte ik dat onze klanten stilletjes overeind krabbelden: bedrijven begonnen contact te leggen met hun medewerkers. Rond Pasen werden paaseitjes of kaartjes gestuurd. Ons bedrijf werkte een paaspakket uit voor bedrijven en hun medewerkers. Dat werd een succes. De échte ondernemer in mij, die toch wat was ingedommeld, werd toen weer springlevend in mij.

Vroeger bezorgden bedrijven ons opdrachten, nu zetten we producten in de markt die bedrijven kunnen kopen. De omgekeerde wereld, maar nog altijd onze kernactiviteit: gepersonaliseerde communicatie. Ik nam me zelfs voor me op de consumentenmarkt te begeven. Een wereld ging voor mij open: ik verdiepte me in bloemen, zocht naar dopjes en flesjes voor alcoholgel, zeepjes, noem maar op. Ondertussen staat dat weer op een lager pitje. Want ik kreeg telefoon van overheden en lokale besturen. Of ik geen mondmaskers kon verzenden naar hun inwoners.

In eerste instantie dacht ik dat dat niet mogelijk was. Zestien jaar lang verwerkten onze machines alleen maar documenten. Die hebben een betrouwbare afmeting en dikte, mondmaskers niet. Niets is zo oncontroleerbaar om machinaal te verwerken als een mondmasker – ik ken er ondertussen alles van. Maar omdat de vraag zo groot is, en er in mijn organisatie een expertise is die daar mogelijk een antwoord op kan bieden, moet alles op alles worden gezet om een oplossing te vinden. We hebben getest, we hebben gepraat met de betrokken partijen, we hebben bijgestuurd. Whatsapp, Messenger tot ‘s avonds laat. Tot de eureka klonk. Waar een wil is, is soms wel degelijk een weg: mijn bedrijf kan machinaal mondmaskers verwerken.

Out of the box en grenzen verleggen, creativiteit, flexibiliteit en wendbaarheid zijn het beste economische vaccin. De maatschappelijke relevantie van de mondmaskers en dat ons bedrijf daaraan kan bijdragen, verheugde ons team nog het meest. Dat hadden we nooit gedacht. Het verschil met een maand geleden is enorm. We doen nieuwe dingen. De motor draait nog niet op volle snelheid, maar hij draait nog wel. We hebben de afgelopen jaren te hard gewerkt om ons te laten platleggen door dit onzichtbare beestje. Het geeft me een nooit geziene vechtlust en creativiteit. En ik ben niet de enige. De telefoon staat niet meer stil: ondernemers die ideeën met elkaar aftoetsen, nieuwe samenwerkingen, nieuwe contacten.

Onder de waterlijn gebeuren heel wat dingen die weldra het daglicht zullen zien. Dat wordt het nieuwe normaal. Diegenen die ten onder gaan, zullen daar een minder grote rol in spelen. Diegenen die nu wendbaar en creatief zijn wel. Het is ten onder gaan of ondernemen. Aan u de keuze.