Philip Van Kelst (Kasteelhoeve Wange): ‘Buiten de lijnen durven te kleuren’

Philip Van Kelst is 1 van de 4 zakenmensen die Trends, 50 jaar na datum, aan het woord laat over mei ’68.

“Mei ’68 heeft van alles in gang gezet, waardoor ik ben wie ik ben. Meer dan Leuven Vlaams of de strijd om onderwijsinstellingen, ging het voor mij over de regels en hoe daarmee om te gaan. Over aanvoelen wat goed is. Zelf kwam ik pas tien jaar later in Leuven. Al had ik het gevoel dat ik met de antirakettenbetogingen en de acties tegen de 10.000 (frank inschrijvingsgeld, nvdr) het gevoel had dat ik het herbeleefde. Het was een andere wereld, waar kracht en leiderschap, en ecologie en andere principes van samenleven primeerden.

“Tegelijk was de invloed van mei ’68 er wel. Toen ik 12 was, ging ik naar het Berthoutinstituut in Mechelen. Daar was een vrij jonge groep leerkrachten van wie we alles mochten uitproberen. Drie jaar later verhuisden we naar Genk, en kwam ik bij priesters terecht, waar we niets mochten.

“Het mooiste compliment dat ik op de Kasteelhoeve heb gekregen, is dat het lijkt alsof er in dit ontmoetingscentrum volledige vrijheid is. Natuurlijk zijn er regels, anders lukt het niet, maar de kunst is dat de gasten zelf eigenaar worden van die regels. Het is niet belangrijk of mensen leven volgens regels, wel dat ze er zelf naar op zoek gaan.

“Voor mij gaat het niet over macht en gezag, maar over persoonlijke kracht, leiderschap, passie, streven naar verbondenheid. Als ik teambuilding of coaching doe met paarden, probeer ik mensen hun leiderschap te spiegelen.

“Voor mij speelt mei ’68 een rol in het out of the box denken. Ik heb dertien jaar gewerkt als psycholoog, dertien jaar als coach, en nu ben ik al zeven jaar echt ondernemer. We hebben onze laatste cent in een horecazaak met paarden gestoken. Dat leerde ik van die leraars in Mechelen: risico’s nemen, je eigen ding creëren. Zo hebben we een redelijk uniek concept gevonden. Onze personeelskosten zijn laag, omdat de gasten veel zelf doen, en onze koks ook een stuk gastheer zijn. We wonen hier ook in een co-housingproject, iets wat ze in 1968 ook al deden.

“Leuven Vlaams? Ik begrijp dat het toen nodig was. De brief van de bisschoppen was een rode lap op een stier. Ik vraag me af waarom ze de situatie zo lieten ontsporen dat ze wel moest worden veranderd. Ik streef altijd naar het verbinden van mensen en standpunten. Daarover ging mei ’68 voor mij: open je wereld, kijk naar het anders zijn, treed uit je vastgeroeste denkkader.

“Toch denk ik niet dat we nood hebben aan een nieuw mei ’68. Dingen gebeuren nu op een andere manier. We zijn individueel ook krachtiger dan toen. Mei ’68 was een groepsgebeuren, nu nemen individuen zelf initiatieven die een bijdrage leveren aan een veranderende wereld. Dat werkt besmettelijk, maar gebeurt niet meer in een massabeweging. Daarom geloof ik niet zo in MeToo: dat is voor een stuk nodig, maar is tegelijk te breed waardoor de nuance verloren gaat. De oplossing ligt bij individuele veranderingsprocessen, niet bij sociale media.

“De moderne technologie speelt daar een grote rol in. Op het internet staan veel zaken die het bewustzijn verhogen, bijvoorbeeld hoe je omgaat met kinderen, met dieren,… Zonder sociale media at ik wellicht nog altijd vlees.

“Voor mij ging mei ’68 over buiten de lijnen durven te kleuren. Het was de eerste keer dat zoiets massaal gebeurde. Ook nu nog loopt nog zoveel mis. We hebben vier hengsten die in een kudde leven, wellicht een van de weinige, want dat kan zogezegd niet. Ze lopen zonder bit of hoefijzers, en we castreren ze niet om ze mak te maken. Dat is allemaal niet nodig, dat is de natuur proberen knechten. Dat draag ik mee van mei ’68, je eigen natuur en die van anderen niet laten knechten.”