MINDER ARROGANTIE, MEER TRANSPARANTIE

De familiale grootaandeelhouders die Bekaert besturen, blinken uit in ondoorzichtigheid. Ze verschuilen zich achter de veel te rigide wetgeving over voorkennis. Maar er is meer aan de hand.

WOLFGANG RIEPL

Vraag in het buitenland welke Belgische bedrijven er bekend zijn en je zal geen uitgebreide lijst met namen krijgen. Maar AB InBev en Bekaert staan er bijna altijd in.

Dat is bijzonder mooi voor Bekaert, dat geenszins kan bogen op het indrukwekkende groeiparcours van de grootste wereldbrouwer. Uiteraard leidt staaldraad tot minder roestoestanden dan stevige biermerken. Maar bij Bekaert knelt het schoentje ook elders. Het bedrijf heeft een weinig populair imago in eigen land. De West-Vlamingen worden arrogantie en een gebrek aan transparantie toegedicht.

Ook de familiale beslissingsstructuur loopt behoorlijk mank. We kennen weliswaar het familiale vehikel Stichting Administratiekantoor Bekaert, dat het familiale belang in Bekaert bundelt. Maar er resten ook veel vragen. Welke familiale takken vertegenwoordigen de bestuurders? Hoe vaardigt de familie die bestuurders af? Moeten die bestuurders verantwoording afleggen bij hun familiale achterban?

Je zou dat alles een privézaak kunnen noemen. Wat – gefortuneerde – families onder elkaar bedisselen, is geen zaak voor de buitenwereld. Maar dat argument vervalt als het om een beursgenoteerde onderneming gaat. Acht van de veertien leden van de raad van bestuur van Bekaert komen uit de familie. Zij controleren het bedrijf. Op algemene vergaderingen is sinds 1985 nooit de helft van de aandeelhouders komen opdagen, zodat de SAK Bekaert het er met zijn 38 procent de facto voor het zeggen heeft.

Zeker in het voorbije, bijzonder woelige beursjaar was een formelere beslissingsstructuur in de families wenselijk geweest. CEO Bert De Graeve heeft behoorlijk straffe uitspraken gedaan over nooit geziene uitdagingen, maar kon tijdens de voorstelling van de halfjaarcijfers geen enkele prognose voor de volgende maanden geven. Een topman van een van de weinige Belgische multinationals moet beter kunnen. En zeker van familiale referentieaandeelhouders wordt dan meer druk op de ketel verwacht.

Die referentieaandeelhouders mogen zich niet langer verschuilen achter de bijzonder rigide wetgeving rond voorkennis. Uiteraard creëert die machteloosheid. Ze maakt dat de referentieaandeelhouders, net als het brede publiek, geen gevoelige informatie hebben over de onderneming. Die absurditeit moet weg. Trouwe aandeelhouders die hun belang verankeren in het kader van een duurzaam voortbestaan van de onderneming, moeten het reilen en zeilen van een onderneming kennen.

Maar dat verklaart niet het gebrek aan transparantie. De Belgische families achter AB InBev bewijzen dat transparantie niet onmogelijk is. Zij houden er wel formele beslissingsstructuren op na. De beurskoers van de grootste wereldbrouwer heeft de voorbije weken nooit geziene hoogtes bereikt. De koers van Bekaert tuimelde vorig jaar circa 70 procent naar beneden en blijft sindsdien aanmodderen.

Zijn de Bekaert-families rijp voor de grote vernieuwingsoefening? Of blijven ze genoegen nemen met wat familiale feestjes en de jaarlijkse dividendenstroom?

Lees visie De families achter de pinnekesdraad, blz. 38

Wat – gefortuneerde – families onder elkaar bedisselen, is geen zaak voor de buitenwereld. Maar dat argument vervalt als het om een beursgenoteerde onderneming gaat.