‘Wie is ‘corona-moe’? Wij of de Wetstraat?’

In de zoektocht naar een geschikte eerste minister zou leiderschap voor één keer het enige criterium moeten zijn, zegt Trends-hoofdredacteur Wim Verhoeven.

Je merkt het overal. Dit land is officieel ‘corona-moe’. De politiek heeft het ongetwijfeld over zichzelf afgeroepen. Tegen de achtergrond van een ronduit absurde regeringsvorming, probeert een tandeloze, ongeïnspireerde en deels met vervangers gevulde regering-Wilmès al maanden het hoofd boven water te houden. Eens ‘restregering’ altijd ‘restregering’. De Vlaamse regering doet trouwens amper beter. Het resultaat is de grootst mogelijke kakofonie van regeltjes, conflicten en discussies.

Virologen, epidemiologen, immunologen, spoedartsen, gezondheidseconomen en tientallen anderen met meerdere diploma’s rollen onophoudelijk over elkaar heen. Is een bubbel beter dan een budget? En zo ja, is hij te groot of te klein? Brengt een mondmasker bescherming of een vals gevoel van veiligheid? Weekgemiddelde of dagcijfer? Aantal besmettingen of aantal positieve gevallen? En kan iemand uitleggen wat het verschil is? Primeert de economie of de volksgezondheid? Zijn we te streng of te soft? Gaan we straks zestigplussers inenten of toch de jongeren? Is Marc Van Ranst een communist? En zo ja, wat is Lieven Annemans dan?

Je zal maar een gewone Vlaming zijn, met een gewoon gezin, een gewone job en een gewoon leven. Blijf maar gemotiveerd, na zes maanden stress, contactarmoede en thuiswerk. Met protesterende tieners, een halve of geen vakantie en een overgekookt strand in Blankenberge. Blijf maar gemotiveerd als de mensen die je zouden moeten motiveren geen enkele vorm van leiderschap tonen.

De roep om leiderschap is niet nieuw. De tijd vliegt, maar toen premier Sophie Wilmès op 24 april de toen wél nog gemotiveerde bevolking ‘s avonds laat haar onleesbare Powerpoint liet zien, wilden we ook al leiderschap. Kijk naar Angela Merkel. Mark Rutte. Of de Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern. Of beter nog: Winston Churchill! Ik heb me vaak afgevraagd hoe Churchill de Britten vandaag aan zijn kant zou houden. Zou hij ook zo gesandwicht zitten tussen al die onheilspellende nieuwssites, vileine tweets en zelfverklaarde experts in praatprogramma’s?

Vandaag is de roep om leiderschap dwingender dan ooit. Want het ergste moet nog komen. Binnenkort is het geen pretje meer om buiten aan te schuiven bij de bakker. Binnenkort schuil je onder een terrasverwarmer als je een pintje wil gaan drinken. Binnenkort hou je geen familiefeestje meer op een zonovergoten terras naast de barbecue. Het zal koud, nat of mistig zijn. Het zal donker zijn als je aan je werkdag begint en het zal alweer donker zijn als die voorbij is. Wie zegt dat we nu al ‘corona-moe’ zijn, bedenkt best een stevige term voor straks.

Hetzelfde geldt voor het relancebeleid. Veel mensen vrezen voor hun job. Het consumentenvertrouwen herstelt, maar de onzekerheid blijft zeker wegen tot er een vaccin wordt gevonden. Meer van dat in de bedrijven. Voor sommige wordt het nooit meer als voorheen. Andere zitten op hun cash en stellen investeringen uit. Voor duurzame economische groei is pas écht daadkracht, een duidelijke richting en goede communicatie nodig.

Leiderschap dus. In de zoektocht naar een geschikte eerste minister zou dat voor één keer het enige criterium moeten zijn. Wie heeft het in zich om mensen te begeesteren, klaar en helder de juiste keuzes te maken en te verdedigen? Wie neemt ons mee op een relatief veilige reis doorheen de lange wintermaanden? Kan één mens die rol nog aan in dit verdeelde land? Welke Vlaming begeestert Wallonië? Welke Waal kan dat in Vlaanderen? Het voorbije halfjaar zijn tienduizenden mensen erin geslaagd zichzelf te overstijgen. Het is aan de onderhandelaars van welke regering dan ook, om dat ook te doen. De perfecte casting te organiseren en voor de best denkbare figuur te gaan. Man of vrouw. Kleur maakt niet uit. Landstaal evenmin. Zolang we er maar in geloven.

Gunstig staan de sterren niet. Als vanouds telt men het aantal ‘punten’ dat aan een mandaat verbonden is om de portefeuilles te verdelen. En verder lijken vooral de persoonlijke aversies of ambities en het juiste tactiekje voor de volgende verkiezingen de doorslag te geven. Traditioneler kan je niet onderhandelen. Misschien is de Wetstraat nog het meest ‘corona-moe’ van ons allemaal.