Wat kwam er van de voorspellingen voor 2018?

Onze voorspellingen van een jaar geleden hadden gewaagder mogen zijn. Dat zegt Daniel Franklin, The Economist-redacteur van ‘De wereld in 2019’.

Onze kristallen bol voorspelde een jaar geleden heel wat trends die in 2018 nadrukkelijk op de voorgrond getreden zijn. Daartoe behoorden een vrij krachtige wereldeconomie, een storende president Trump, heisa over het Noord-Koreaanse kernarsenaal, een toenemende argwaan tegenover China, crisisdiplomatie over de brexit en een groeiend verzet tegen de technologiereuzen. Maar de voorspellingen hadden gewaagder moeten zijn, want ook 2018 is weer een jaar geworden waarin wat ooit bijna ondenkbaar was, toch werkelijkheid werd.

Trump

Neem nu Donald Trump. Hij ging als een sloopkogel tekeer tegen de wereldorde. Trump kraakte bondgenoten als Duitsland en Canada af, omhelsde Vladimir Poetin en ontketende een handelsoorlog tegen China. Wij dachten dat hij alleen kritiek zou leveren op de nucleaire deal met Iran, maar hij zegde die op. Wij veronderstelden dat een verzoening met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un onwaarschijnlijk was. We hadden nooit gedacht dat Trump in Singapore een top zou houden met ‘kleine raketman’ (‘We zijn verliefd’, zegt hij nu).

Brexit

We waarschuwden dat de brexit uiterst moeilijk zou worden en dat de haviken onder de Tory’s zouden vervallen in de mantra dat geen deal beter is dan een slechte deal. Maar we onderschatten hoe chaotisch de Britten met Europa en met elkaar zouden onderhandelen over de voorwaarden van hun vertrek.

Olie

We voorspelden een sterk jaar voor de Amerikaanse economie, maar niet de door turbo’s aangedreven financiële markten die tot nu toe onze bezorgdheid over de risico’s van hun aanhoudende hausse gelogenstraft hebben. We dachten dat de olieprijs rond 50 dollar per vat zou schommelen. Eind september haalde die met 85 dollar per vat zijn hoogste peil in vier jaar.

Mensen

Wat de mensen betreft, hadden we gelijk toen we voorspelden dat prominente koppen zouden rollen: we wezen op Rex Tillerson in Amerika en misschien zelfs Jacob Zuma in Zuid-Afrika. Maar we dachten ten onrechte dat lang zittende leiders zoals Robert Mugabe in Zimbabwe (en Arsène Wenger bij Arsenal) zouden aanblijven. We achtten de kans klein dat in Italië een populistische coalitie met Matteo Salvini en Luigi Di Maio zou komen.

Wat is de les voor 2019? Verwacht ontwrichting. En kijk uit als je Nicolás Maduro, Theresa May of Angela Merkel heet, en misschien zelfs als je Donald Trump heet.