Het pleidooi van de sp.a om alle werknemers een aanvullend pensioen te garanderen, klinkt nobel. Volgens het plan van de Vlaamse socialisten dragen werknemers en werkgevers bij tot een nationale pensioenspaarpot, waardoor de Belg op termijn kan rekenen op een 10 procent hoger pensioen dan vandaag.
Pensioensparen blijft daarmee niet langer beperkt tot kaderleden en bedienden en het aanvullend pensioen versterkt het al bestaande en lage wettelijke pensioen. Bovendien wordt het pensioenfonds door de overheid beheerd en verlaagt de kans op risicovolle beleggingen. Is het sp.a-pensioenfonds een wondermiddel?
Neen, het is een valstrik. De kans is niet denkbeeldig dat die genationaliseerde pensioenpot op termijn ooit wordt gebruikt voor andere doeleinden. Het wantrouwen hierover bij de bevolking is terecht. Socialisten hebben ervaring in het aanslaan van pensioenreserves, en zeker in pleidooien in die richting.
Ze zijn daar zeer creatief in. Bruno Tobback stelde als minister van Pensioenen voor om het geld van privé-pensioensparen uit te keren in rente. Op zich een goed idee, maar hij voegde er wel aan toe dat het saldo van de spaarpot dat bij overlijden overblijft maar best in de handen van de staat zou terechtkomen. En is men al vergeten dat de paarse regering een aantal jaar geleden het pensioenfonds van Belgacom gebruikt heeft om de putten in de begroting te vullen? Een kapitalisatiesysteem (iedereen spaart voor zijn eigen pensioen) werd omgezet in een repartitiesysteem (de werkenden betalen voor de gepensioneerden).
Dit land staat voor een zware saneringsoperatie. De verleiding zal de komende jaren dan ook groot zijn om een nationale pensioenspaarpot te gebruiken om de begrotingsdoelstellingen te halen. Of hoe de regering de paraplu bij sociaaleconomisch noodweer van de Belg terugvraagt. Die blijft in de gietende regen achter.
De sp.a-kritiek dat de extraatjes van de huidige pensioenfondsen weinig voorstellen, klinkt trouwens hypocriet. Het zijn de socialisten Marcel Colla en Frank Vandenbroucke die de groepsverzekeringen, pensioenfondsen en vooral de cafetariaplannen (het afstemmen van de tweede pijler op de behoefte van de werknemer) sterk aan banden hebben gelegd. De tweede pijler bleef daardoor onaantrekkelijk voor tal van werknemers.
Eerder dan te pleiten voor een totaal nieuw pensioenspaarsysteem, zou de sp.a beter inzetten op een verdere democratisering van de tweede pensioenpijler. De dekkingsgraad van die pijler bedraagt nu 60 procent. Dat cijfer moet omhoog. Het is aan de sectoren die nog geen aanvullend pensioen aanbieden om zo snel mogelijk zo’n sectorplan af te sluiten. Daarnaast moeten de bijdragevoeten (nu tussen 0,75 en 1,75 procent) naar omhoog, want ze zijn onvoldoende om een volwaardig aanvullend pensioen op te bouwen. Dit kan door meer bijkomende pensioenstortingen toe te laten en de bijdragevoet geleidelijk op te trekken. In dat laatste geval kan iemand na een carrière van veertig jaar rekenen op 20 procent extra pensioen. Dat is veel meer dan het sp.a-pensioenplan ooit kan realiseren.
A.M.
Politieke crisis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier