Eindelijk. De Wever en Di Rupo hebben alles aan alles gekoppeld. Het ultieme gemarchandeer kan beginnen. Wie zegt dat dit geen doorbraak is, heeft het verkeerd voor. Tenminste als de andere partners rond de tafel akkoord gaan.
Geld is de zenuw van de oorlog. Dat is niet anders in de zenuwoorlog tussen de N-VA en de PS. De koppeling van de drie geldzaken – geld voor Brussel, een nieuwe financieringswet, de sanering van de begroting – geeft een mogelijke uitkomst voor het langdurige gevecht, dat de strijders heeft uitgeput.
Het staakt-het-vuren zou moeten leiden naar een wapenstilstand en uiteindelijk naar vrede, naar een regeerakkoord. Dat lijkt waarschijnlijker dan het verschijnen van nieuwkomers op het strijdtoneel en het terug oplaaien van de gevechten. De twee grote machten, de Vlaamse nationalisten en de Franstalige socialisten, zijn immers tot elkaar veroordeeld.
De ‘moeder van alle koppelingen’ maakt het mogelijk uit de heilloze en voor de bevolking nefaste gevecht te geraken waarbij een partij hetzij als eerste moet toegeven, hetzij de zwartepiet krijgt toegespeeld omdat ze geen vrede wil. Alles zit in één groot pakket en elk zal er iets in vinden om met opgeheven hoofd een vredesakkoord te kunnen sluiten.
In grote lijnen zal dat voor de Vlamingen de overheveling van bevoegdheden zijn, een splitsing van BHV en een herschikking van de geldstromen zodat alle overheden beter op de centen zullen letten. De Franstaligen kunnen naar huis met een stevige federale verankering van de sociale zekerheid, blijvende faciliteiten voor de taalgenoten in zes Vlaamse randgemeenten rond Brussel, meer geld voor het hoofdstedelijk gebied en de verzekering dat Wallonië niet zal verarmen door de nieuwe financiële ordening.
Koppeling was al vaak de deus ex machina wanneer politici oplossingen moesten vinden voor geblokkeerde dossiers. Het is te hopen dat de truc opnieuw zijn deugdelijkheid zal bewijzen.
Boudewijn Vanpeteghem
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier