Het Franse Suez neemt Electrabel over en Brussel schreeuwt moord en brand. Het Amerikaanse PepsiCo doet een bod op voedingsgigant Danone en Parijs staat op zijn kop. Overnames van zogenaamde industriële kroonjuwelen blijven de geesten beroeren.
Als een mannelijke Jeanne d’Arc wierp de Franse premier Dominique de Villepin zich in de strijd: de Franse strategische sectoren moeten in eigen handen blijven. Een fluitje van een cent, aangezien onze zuiderburen over een wet beschikken die de regering toelaat om overnames in strategische sectoren tegen te houden. De Franse regering heeft intussen beslist om een lijst samen te stellen van strategische sectoren die zeker niet in vreemde handen mogen vallen. Maar als een yoghurtproducent al tot een strategische sector behoort, dan blijven er niet veel bedrijven meer over die buiten die categorie vallen.
Dat de discussie rond de uitverkoop van een aantal topbedrijven aan buitenlandse groepen zeker in Frankrijk weer volop woedt, is niet verwonderlijk. Eerst en vooral heeft Frankrijk een lange traditie op het vlak van protectionisme. De beleidsmakers in dat land hanteren echter ook vaak twee maten en gewichten. Zelf zijn ze zeer actief op de overnamemarkt. Er is niet alleen Suez. Drankproducent Pernod Ricard nam recent zijn Britse concurrent Allied Domecq over.
Acquisities die overigens aansluiten bij een algemene trend. Voor het eerst sinds het einde van de jaren negentig zijn er in Europa nog nooit zoveel overnames gedaan. De grensoverschrijdende overnames en fusies binnen de Unie bedroegen de eerste acht maanden van dit jaar 286,6 miljard dollar. Frankrijk nam daarbij bijna 60 miljard dollar voor zijn rekening en doet daarmee beter dan de Amerikaanse bedrijven (vaak durfkapitalisten) die deals in Europa afsloten. Met die zogenaamde Angelsaksische overnamegolf valt het dus nog mee.
Deze golf van fusies en overnames is niet verwonderlijk. De hoge winstcijfers maken dat bedrijven sneller op overnamepad gaan. Ook het goedkope geld speelt een rol. En bedrijven zijn zich ook zeer goed bewust van de voordelen: schaalvoordelen en het aanbrengen van het nodige kapitaal om uit te groeien tot een mondiale speler.
Ondernemingen denken trouwens al bijna van bij hun oprichting internationaal. Zoals Danone – opgericht in Barcelona door een Griek – dat momenteel zo’n 66.000 werknemers heeft buiten Frankrijk en het gros van zijn omzet ook buiten Frankrijk haalt.
We kunnen ons ook de vraag stellen wat een strategische nationale sector is als die bedrijven bijna allemaal op Europees of mondiaal vlak opereren. De banken? Bij een overname van Fortis door pakweg Citibank zullen de in-trestvoeten voor hypothecair krediet niet wijzigen. De nutssectoren? Geen zinnig mens die gelooft dat Suez zal beslissen de elektriciteit af te snijden wanneer België en Frankrijk in een diplomatiek dispuut zijn verwikkeld.
Economische nationalisten als De Villepin voeren eigenlijk een achterhoedegevecht. Als Frankrijk de daad bij het woord zou voegen en zou beslissen om een aantal sectoren te beschermen, dan handelt het in strijd met de Europese wetgeving over het vrij verkeer van kapitaal. Een veroordeling zal niet lang op zich laten wachten.
Er is geen ruimte meer voor nationalistische oprispingen.
Alain Mouton
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier