Eenvoud op het vuur

Soms heb je geen zin in veel gedoe. Een snelle hap volstaat, áls het tenminste een goede is. En dan zit je bij Rocco Eats gebeiteld.

Kok Eric Maes opende dik een jaar geleden met zijn echtgenote Anja Snauwaert Rocco Eats, een sfeervol eethuisje in hartje Oostende. Het interieur bestaat uit een warme betonlook die naadloos overloopt van tafelblad tot muur. Enkele houtblokken en trendy wijnflessen kleuren één wand. Behalve een paar tafeltjes zijn vooral de plekjes aan de eettoog felbegeerd. Van daar kijk je regelrecht in de handen van Maes, die zijn techniek in een pizzeria in Napels leerde. Even snel is hij misschien nog niet als de doorgewinterde pizzaiolo’s, maar wel minstens even toegewijd.

Een deegrol is uit den boze bij de rasechte Napolitaanse pizza. Daarom rolt Maes het deeg met de hand, terwijl hij het zwierig in de lucht ronddraait. Dat is niet enkel voor de show, maar zorgt ervoor dat luchtbelletjes in het traag gerezen deeg niet platgedrukt worden en het deeg luchtig blijft. Pizza’s bakken is een ambacht en zéker in een met hout gestookte oven, zoals de Napolitaanse regels voorschrijven. De pizza’s verdwijnen amper enkele minuten in het loeihete vuur, waarbij Maes voortdurend en nauwgezet de bodem checkt.

De keuze op het krijtbord is beperkt, een bewijs van dagverse producten. Mijn margherita (16 euro), de maatstaf waartegen je alle andere pizza’s hoort te houden, druipt nog een beetje van de tomatensaus. De buffelmozzarella en parmezaan zorgen voor lengte. Zoals het de Napolitaanse traditie betaamt, vouw ik één spie naar binnen, zodat de topping netjes blijft liggen en eet ik hem zo uit het vuistje. Dat lost meteen ook het kleine euvel van de onscherpe messen op.

Pizza is het ultieme sharing gerecht en dus pik ik gretig een stukje van de andere mee: met zachte crème van aubergine, sappige kerstomaatjes én flinterdunne sneetjes coppa, Italiaanse ham, die rokerig wegsmelten op het geheel (22 euro). Wie geen pizzafanaat is, kan zich tegoed doen aan enkele voorgerechten die ook uitgebreid kunnen worden naar hoofdgerechten, zoals de vis van de dag, altijd lokaal gevangen, die op zijn geheel gegaard wordt op de robata. Wij namen echter een yakitori van picanha (8 euro), een sappig spiesje staartstuk van rund, dat zowel solo als met ondersteuning van een heerlijke salsa verde van de chef (ik durf erop te wedden dat ik ansjovis en kappertjes proefde) naar meer smaakte.