Het ABVV lijkt wel een ongeleid projectiel. Het zet de acties tegen het Generatiepact voorlopig stop en verlegt de focus naar een andere thema: de automatische loonindexering. Geloof het of niet, maar achter deze tactiek schuilt wel degelijk een logica.
De automatische loonindexering is zo mogelijk een nog grotere heilige koe dan het brugpensioen. En de voorbije weken werd duidelijk dat er in verschillende kringen een consensus ontstaat om de harde (of laten we zeggen: genereuze) kantjes van ons automatische indexeringsmechanisme af te vijlen. Vroeger waren de werkgeversorganisaties zowat de enigen die het taboe wensten aan te kaarten. Nu wordt ook al vanuit de Nationale Bank – zij het voorzichtig – gepleit voor een bijsturing van het systeem. Bij het ABVV weten ze goed genoeg dat ze zich rond dit dossier de komende maanden sterk kunnen profileren. En misschien op een efficiëntere manier dan rond het Generatiepact. Daar zijn verschillende redenen voor.
Eerst en vooral weten ze bij het ABVV dat dit pact een lege doos is. Om de uitdagingen van de vergrijzing écht op te vangen, zijn er verschillende gene-ratiepacten nodig, zo luidt het bij experts. Ten tweede werd de tekst van het pact vorige week in de Kamer goedgekeurd. Er is dus eigenlijk geen weg terug. En ten derde komen er eind 2006 nieuwe interprofessionele onderhandelingen aan. Dat lijkt nog een eeuwigheid, maar bij het ABVV weten ze nu al dat de onderhandelingen moeizaam zullen verlopen. Loonmatiging zal het ordewoord zijn, nu ze in onze buurlanden en vooral in Duitsland de vinger op de knip houden.
Het ABVV zal proberen tegen te houden wat op termijn onvermijdelijk is: een verdere afzwakking van het systeem van automatische loonindexering. Constructieve voorstellen durven ze niet naar voren te brengen, radeloos als ze zijn. Nochtans kan het anders, zoals hun tegenhangers in de Scandinavische landen aantonen. Daar onderschrijven de vakbonden een credo waarbij loonmatiging cruciaal is en de werknemers niet enkel over rechten maar ook over plichten beschikken. Het ABVV wil echter alleen scoren bij haar achterban.
Net als de SP.A overigens. Die wil blijkbaar dringend van haar imago van gauche caviar-partij af. Vande Lanotte en co. beseffen dat hun weinig flexibele houding in de discussie over het Generatiepact een groot deel van de klassieke achterban in de gordijnen heeft gejaagd. Vandaar dat het voor de SP.A blijkbaar snel tijd wordt om ter linkerzijde te scoren. Over minder dan tien maanden komen de gemeenteraadsverkiezingen er immers aan. Zo is het niet verwonderlijk dat de SP.A zich rond een verdere vrijmaking van de markt voor het verkeer van werknemers uit de nieuwe EU-lidstaten plots duidelijk wou profileren. De SP.A wil niet dat werknemers uit de nieuwe lidstaten vanaf 1 mei 2006 zonder enige belemmering op de Belgische arbeidsmarkt actief zijn, en bepleit een overgangsfase. Ook bij de SP.A wordt stilaan het spookbeeld van de ‘Poolse loodgieter’ gebruikt.
Uit pure radeloosheid wordt het po-pulisme niet geschuwd. De SP.A begeeft zich hier op glad ijs. Ze probeert haar achterban te behouden en kiezers die ze de voorbije jaren aan het Vlaams Belang heeft verloren met simplistische argumenten terug te winnen. Vande Lanotte en co. zouden echter moeten weten dat de kiezer altijd het origineel boven de kopie verkiest.
Alain Mouton
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier