Barsey

In het nieuwe Hyatt Regency Brussels kunt u onthaasten in een chique societysfeer.

kunt u onthaasten in een chique societysfeer.

In 1968 opende, aan het uiteinde van de deftige Brusselse Louizalaan, het Hotel Mayfair. Het etablissement, op enkele passen van het Terkamerenbos, werd in 1999 opgekocht door de Belgische zakenman Ramy Baron. De Franse decorateur Jacques Garcia mat het hotel, het restaurant en de bar een haute-couturekleedje aan in Napoleon III-stijl. Van onder het stof kwam Barsey Mayfair, een vijfsterrenhotel met een weelderige, klassiek-Franse inrichting, gekoppeld aan avant-garde en hedendaags comfort.

Jacques Garcia is niet zomaar een decorateur: hij werd bekend met projecten als Hotel Costes in Parijs, de restaurants Fouquet’s en Laduree aan de Parijse Champs Elysées, Normandy in Deauville, Majestic in Cannes, interieurs van talrijke beroemdheden en het Normandische kasteel Champs de Bataille. Jacques Garcia ontwierp op het gelijkvloers van Barsey Mayfair een restaurant en een loungebar, waar het modieuze volkje van de Louizalaan en omstreken zich vanaf de eerste dag thuis voelde. Inmiddels is Barsey Mayfair twee keer doorverkocht, eerst aan een Franse investeringsgroep, daarna aan de keten Hyatt Regency. Sinds 15 maart luidt de naam Hyatt Regency Brussels. Bar en restaurant Barsey bleven, hoewel er vandaag minder Porsches, Range Rovers en Ferrari’s staan geparkeerd dan tijdens de aanvangsperiode.

De deur van het Hyatt Regency Brussels wordt bewaakt door een man die het midden houdt tussen een hotelportier en een discotheekuitsmijter. De ontvangstruimte is opulent en heeft eiken lambriseringen en antieke friezen in Wedgwood-blauw. Even verder ligt bar-restaurant Barsey. De ruimtes zijn rijk gedecoreerd met zijde, fluweel en wandtapijten in operarood en koninklijk blauw. Om het geheel gepast te verlichten, tekende Jacques Garcia met rode stof beklede schemerlampen.

Aan de bar drinken trendy dertigers een dry martini, een mojito of een caïpirinha. Deejay Chris Dee zoekt intussen de gepaste deep house-deun. Zitten kan ook: in Napoleon III-armstoelen en purperrode canapés, versierd met gouden franjes. De zeteltjes zijn uiterst geschikt om te ‘loungen’, maar minder om te eten. Door de lage onderuitzit zijn de gerechten op tafel ver weg.

Keukenchef is Thierry Granero, een man die zijn opleiding kreeg aan de koksschool van Nice. Zijn bereidingen zijn modieus, met veel aandacht voor decoratie. Voor wie wil lunchen, is er een dagschotel (15 euro), ‘s avonds is er een spijskaart met gevarieerde, hedendaagse delicatessen.

Wij kozen een voorgerecht gemaakt van plakjes rauwe langoustine met mierikswortelsaus, bieslook en een puntje Ocietra-kaviaar (20 euro) en gelei van truffel met Bretoense kreeft en bloemkoolroosjes (20 euro). Beide gerechten waren mooi gepresenteerd. Hoofdgerechten waren: gebraden zeeduivel met groenteragout en een lichtzure mosterdsaus (28 euro) en gegrilde zadel van lam uit Sisteron met paarse artisjok, cannelloni van prei en kastanjes en een jus van tijm en citroen (28 euro). In het glas kwam een frisse, rode Sancerre Julivet (36 euro), een wijn die zijn aanpassingsvermogen als grootste kwaliteit heeft. Wij sloten af met sabayon met in oude port geweekte krenten (9 euro) en een ‘tarte tatin’ met herfstfruit, opgediend onder een korf van gesponnen suiker.

Pieter van Doveren [{ssquf}]