Rusland aast op Frans uranium in Niger: ‘Er tekenen zich twee machtsblokken af in de grondstoffenwereld’

Volgens Bloomberg aast Rusland op de uraniumvoorraden in Niger die momenteel in handen zijn van het Franse staatsbedrijf Orano. Rosatom, het Russische staatsbedrijf voor kernenergie, zou onderhandelen met de militaire regering van Niger over die activa. “Er gebeurt iets in de grondstoffenwereld.”

Door de staatsgreep van vorig jaar in Niger onttrok zich opnieuw een Sahelland aan de Franse invloedssfeer. Net als in Mali en Burkina Faso hebben militaire machtshebbers er de controle overgenomen. De machtswissel heeft aanzienlijke gevolgen voor de Europese Unie, aangezien de Russen proberen het geopolitieke vacuüm in Afrika op te vullen. Het Kremlin lonkt begerig naar Niger, omdat het West-Afrikaanse land een belangrijke leverancier van uranium is. Zo is Niger verantwoordelijk voor ongeveer 15 procent van het uranium dat Frankrijk nodig heeft voor zijn kerncentrales en maar liefst 25 procent van de uraniumconsumptie in de Europese Unie.

Volgens een Russisch rapport, aangehaald door Bloomberg, zou Moskou zijn banden met Niger benutten om de Fransen de toegang tot de uraniumvoorraden in het land te ontzeggen. “Een overname van de uraniumvoorraden in Niger door Rusland zou een verdere stap zijn richting een verdeelde markt”, zegt Pendo Löfgren, de CIO van het Zwitserse Arnova Capital, aan de Amerikaanse nieuwssite. “Landen die verbonden zijn met de Verenigde Staten, zullen alleen van bondgenoten willen importeren. Rusland en China zullen hetzelfde doen. Maar dit is veel moeilijker voor de aan de Verenigde Staten verbonden landen – en dan vooral voor de VS zelf, dat momenteel vrijwel geen binnenlandse productie heeft.”

Prijsstijgingen

“Het nieuws over de voorraden van Orano is voorlopig een gerucht”, observeert de grondstoffenexpert Boris Cukon. “Maar Niger heeft een maand geleden wel het mijnbouwbedrijf Goviex Uranium een ultimatum gegeven om tegen 3 juli te beginnen met produceren. Anders verliest dat bedrijf zijn mijnen. Die projecten zitten echter nog in de ontwikkelingsfase en moeten nog milieuvergunningen verkrijgen en financiering rondkrijgen. Dat toont aan hoe serieus de situatie is.”

“Hoewel de verstoorde export op korte termijn geen probleem vormt vanwege de driejarige voorraad die nutsbedrijven traditioneel aanhouden, is er op lange termijn wel degelijk een risico”, vervolgt Cukon. “Vorig jaar in november stuurde een Zuid-Koreaans nutsbedrijf een verzoek om voorstellen voor uraniumleveringen tussen 2026 en 2028, maar het kreeg geen enkele reactie van producenten. Dat wijst op een tekort aan aanbod op lange termijn.”

De prijs van uranium is de afgelopen jaren al sterk gestegen, van ongeveer 20 dollar per pond naar 90 dollar per pond nu. “We hebben wereldwijd 436 kernreactoren in bedrijf en 58 in aanbouw, voornamelijk in China”, stelt de grondstoffenexpert. “Als er geen nieuwe ramp zoals Fukushima plaatsvindt, denk ik dat er geen andere grondstof is waarvan de fundamenten zo sterk zijn.

“Er is een zeer bekende fondsbeheerder, Goehring & Rozencwajg, die enkele jaren geleden in één keer 100 miljoen dollar in een fonds binnenkreeg van Calpers, het grootste pensioenfonds in de Verenigde Staten”, weet Cukon. “Ze voorspellen dat de uraniumprijs naar 400 dollar per pond kan stijgen. Of dat daadwerkelijk gebeurt, weet ik niet, maar ik denk wel dat we 200 dollar per pond zullen zien in de komende jaren. De fundamenten zijn ijzersterk en de situatie wordt steeds meer geopolitiek.”

Machtsblokken

Dat de geopolitieke spanningen op de grondstoffenmarkt hoog oplopen, staaft volgens Cukon een ander voorbeeld in Latijns-Amerika.

“Neem het enorme koperproject van het Canadese Solaris Resources in Ecuador. De Chinezen wilden daar 130 miljoen dollar in investeren via een onderhandse plaatsing, maar dat werd geblokkeerd door de Canadese overheid. Dat Canada tegen Western Copper, dat een groot koperproject in het Canadese Yukon heeft, zou zeggen dat het geen Chinese investeerders meer mag toelaten: I get it. Maar dat een land al Chinese investeringen weert in zijn bedrijven die projecten hebben in Latijns-Amerika of Afrika, geeft aan dat er een geopolitieke machtsstrijd bezig is, die vooral sinds de oorlog tussen Rusland en Oekraïne duidelijk zichtbaar is. Er gebeurt iets in de grondstoffenwereld. Er tekenen zich twee grote machtsblokken af.”

“In Europa begint men ook in te zien dat we onze eigen lithium- en koperprojecten moeten ontwikkelen”, vervolgt Cukon. “Maar dat gaat niet van de ene op de andere dag. Vroeger duurde het acht jaar om van ontdekking tot productie te komen. Nu is dat twaalf jaar, en in sommige landen zelfs twintig jaar. Dit kan wel versneld worden, maar het kost tijd.”

Lees ook: