‘Amateurbands ontlokken onwillekeurig een link met opstartende bedrijven’

“Wat moet ik met opzwepende titels in persberichten die tegenvallers tot meevallers proberen te spinnen of opgesmukt worden met onnodige percentages in niet-complete tabellen?” Tom Simonts, marktspecialist bij Bolero pleit voor glasheldere communicatie. Net zoals bij rockbands.

Wilde haarbossen die een hels akkoordentempo vakkundig vertalen in scharnierende nekgewrichten. Oordopjes die vruchteloos proberen om de trommelvliezen van averij te vrijwaren. Door dubbele baspedalen aangedreven drums die geheid hartstoornissen veroorzaken en ritmisch dansende vuisten waarvan de middel- en ringvinger strategisch ingeklapt blijven.

We schrijven 19 juli. Dessel verwelkomt mezelf. En Graspop. Hoogmis van Het Metaal. Rustig genieten van de Beurs bij de Lunch is vandaag geen optie voor de 9000 Desselaars, want op het middaguur scheurt een resem dubbele humbuckers de Kempische stilte genadeloos aan flarden. De minzame metalmeute leeft en veert op. Een hectaregroot lappendeken van vintage jeansjasjes gaat op zoek naar wat mogelijk de coryfeeën van morgen zijn.

De Butcher Babies worden dat waarschijnlijk niet, maar onwillekeurig ontlokken zij en andere amateurbands een link met opstartende bedrijven: de aanpalende garage als geïmproviseerd hoofdkwartier, creatieve breinen die speelsgewijs zoeken naar een eigen sound, virtuoze muzikanten met een specialisatie, de vaste overtuiging dat er vraag naar het album zal zijn, de baan opgaan om het product te slijten en zich ondertussen vragenstellend over de financiële haalbaarheid van het project.

Muzikale entrepreneurs in een vroeg stadium en in de garage. Net daarom daagt het me tijdens “Grim Sleeper” dat niet één band voor zijn naam een persiflage verzon op het ooit prille Microsoft, Hewlett-Packard of Apple. Stel je de affiche maar eens voor, met Cannibal Cupertino, Gates Conspiracy of zelfs een Coucke Priest! Allemaal lekker over de tong rollende namen, al is er in dit muziekgenre niet meteen sprake van verbale verfijning: rauwe keelklanken en snel gebrulde oneliners zijn er de norm en niet één volzin zal uiteindelijk mijn oorschelp in verstaanbare vorm halen.

Maar de boodschap over vaak maatschappelijke, menselijke en politieke verzuchtingen doet dat gek genoeg steevast wél. Helder opgelepeld door Dansende Haarballen en zonder compromissen zeggen waar het op staat. Daar houd ik wel van, want in communicatie zou de vorm nooit mogen primeren op de boodschap. Dat is in de beurswereld helaas vaak wel wat anders.

Zonet kondigde AkzoNobel met trots, verve en veel floers een investering van 3 miljoen euro aan in de R&D-faciliteit in Houston. Wat een compleet irrelevante boodschap voor een mastodont met een omzet van 14,3 miljard euro. Axa vervuilde de ether met de boodschap dat het nu ook transgenders zal laten solliciteren. En wat moet ik met opzwepende titels in persberichten die tegenvallers tot meevallers proberen te spinnen of opgesmukt worden met onnodige percentages in niet-complete tabellen? De mate van ruis op de zakelijke microfoons is oorverdovend.

Nu goed, er valt ook schitterende communicatie te rapen, waar de aandacht voor transparantie en het beleggersbelang wél vertaald wordt in een onomfloerste boodschap, maar niettemin is het vaak hard en lang puzzelen om de juiste boodschap uitgefilterd te krijgen. Een overdaad aan Spin Doctors, waardoor transparantie al te vaak een werkwoord blijkt en blijft. Niet zo dus op Graspop, het quasi onverstaanbare gegrom even niet te na gesproken, waar de boodschappen duidelijk het einde van de wereld verkondigen, waar het politiekorps de oorzaak van alle ellende is, vuur tot onmisbaar deel van het leven gepromoveerd wordt en waar politici niet geboren, maar uitgebroed worden door Satan zelf. Ik spreek me hier voor het gemak niet uit over het al dan niet gelijk van dergelijke stellingen, maar wat een glasheldere communicatie!

Waarom lukt het hen wel? Misschien ligt het aan de voorkeur voor bier, eerder dan voor champagne? Misschien zijn de belangen van alle stakeholders simpelweg beter op elkaar afgestemd of is er een unanieme consensus over het proces van de waardemaximalisatie? Tijd alleszins om de beursgenoteerde bedrijven vriendelijk te vragen om een ‘volbloed metalhead’ in de IR-rangen te nemen. Met graagte dus op de eerstvolgende Algemene Vergadering: een rijkelijk getatoeëerde persoon met wilde haarbos (wel liefst gewassen) die op commando het debuutalbum van Slayer kan neuriën, een duetje vettige hamburgers prefereert over veggieburgers en nog beter de luchtgitaar beheerst dan Luc Tack bedrijven op de rails kan zetten. We gaan er allemaal beter van worden.