Gudrun Hespel, de Leuvense fitnessblogger die het taboe rond eetstoornissen wil doorbreken

Fitnessblogger Gudrun Hespel schrijft over veel meer dan hoe ze haar buik strak houdt. ‘Mijn levensdoel? Jongeren helpen met hun eetstoornis.’

Op Instagram – en op het internet tout court – schilderen we het leven doorgaans wat mooier af dan het is. We fotograferen ons ontbijt voor het er enkele happen later allesbehalve appetijtelijk uitziet. We tonen onze fotogenieke glimlach, maar houden die minder flatterende selfie toch liever offline. Fitnessblogger Gudrun Hespel wil daar iets aan veranderen.

Op Instagram kijken 24.000 mensen dagelijks mee in haar leven, maar Gudrun is niet uw doorsnee fitnessblogger. Ze onderschrijft haar posts niet met hippe hashtags, wel met #recoverywarrior of #anorexiarecovery. Met haar volgers deelt ze hoe ze haar introverte kant meer leert te omarmen en hoe een fitter lichaam je niet noodzakelijk een beter leven geeft. En ze schrijft er over haar eetstoornis.

Voedsel als controle

Naar eigen zeggen heeft ze ‘het allemaal gehad’: anorexia als tiener, maar later ook orthorexia (waarbij je een overdreven gezonde levensstijl nastreeft, nvdr) en boulimie. ‘Ik was zo onzeker en mijn zelfbeeld was compleet vertekend’, vertelt Gudrun over die periode. ‘Ik veranderde van een mondig kind naar een stille tiener.’

Eetstoornissen worden namelijk lang niet altijd in de hand gewerkt door de perfecte lichamen die we op reclamepanelen zien, of door modellen die in de felbegeerde size zero over de catwalk lopen. ‘Bij veel meisjes draait het om controle’, zegt Gudrun. ‘Als er veel dingen stroef lopen in je leven, zijn eten en je lichaam dingen waar je wél nog grip op kan hebben.’

Hoe langer je niet eet, hoe minder hersenactiviteit je hebt en hoe minder je dus voelt. ‘Toen ik anorexia had, waren mijn emoties volledig vlak. Er waren geen zware pieken of dalen meer, terwijl ik van nature dingen net heel intens kan beleven.’ Je lichaam gaat in beschermmodus en spaart de energie op voor waar het op dat moment het hardst voor nodig is. Bij boulimie eet je dan weer je emoties weg, al voelde het voor Gudrun eerder aan alsof ze een leegte moest vullen. ‘Ik heb zelfs eens halfbevroren voedsel gegeten, het draaide helemaal niet om wat ik lekker vond.’

Women’s Health Magazine

In april mocht Gudrun bekendmaken dat ze de tiende ambassadeur van het Nederlandse gezondheidsmagazine Women’s Health zou worden. De weg die ze de voorbije jaren heeft afgelegd, is niet alleen bewonderenswaardig. In een magazine dat schrijft over gezonde voeding, fitness en er nog steeds niet uit is of koolhydraten de duivel zijn, was iemand als Gudrun eigenlijk al lang broodnodig. ‘Als ambassadeur bij Women’s Health wil ik aantonen dat een eetstoornis geen bepaalde vorm of maat heeft. Soms hoor ik verhalen van dokters die de ernst van een bepaalde situatie niet erkennen omdat er geen sprake is van ondergewicht. Toen ik boulimie had, zeiden mijn ouders dat ik er goed uitzag, terwijl je eraan kan sterven. Daar wil ik meer bewustzijn rond creëren.’

En dat is nog steeds hard nodig, als we de gedreven blogger mogen geloven. ‘Er zijn nog heel wat eetstoornissen die mensen niet als problematisch zien. Bij anorexia is de situatie relatief eenvoudig: je eet te weinig. Maar ik heb ook orthorexia gehad en dat was nog tien keer erger. Ik was alleen nog maar bezig met het tellen van calorieën’, blikt Gudrun terug. ‘Ik stond drie uur lang de cijfers op yoghurtpotjes in de supermarkt te lezen. Het nam mijn leven over.’

Mensen kunnen van buitenaf ook niet altijd ingrijpen, want lang niet iedereen die een eetstoornis heeft, ziet er slecht of ongezond uit. En wanneer alles er aan de oppervlakte goed uit ziet, vragen mensen niet gemakkelijk door. Ze schrijft een belangrijk deel van dat probleem toe aan onze tijdsgeest. ‘Alles moet er altijd maar mooi en happy uitzien. Ik denk dat dat een belangrijke reden is waarom sommige problemen ontstaan, terwijl je problematisch gedrag soms in de kiem kan smoren door toe te geven dat het niet goed gaat, of door sneller naar hulp te grijpen.’

Voorbeeldfunctie

Gudrun vertelt enthousiast hoe ze via haar blog en Instagram-profiel in staat is om heel wat jonge meisjes en jongens met een eetstoornis een hart onder de riem te steken. Ze krijgt ook regelmatig berichten. ‘Het doel van mijn leven is om die jongeren ook echt te kunnen helpen. Jongeren die me persoonlijk contacteren, hebben vaak al hun breekpunt bereikt. Ze zitten aan de grond. Het is zo’n moeilijke en gevoelige problematiek om over te praten, omdat ze vaak te maken krijgen met onbegrip of mensen niet willen lastigvallen met hun problemen.’

Die voorbeeldfunctie maakt het er niet gemakkelijker op om online over haar eigen demonen te praten. Wie al met een eetstoornis te maken kreeg, weet dat de kans op een terugval groot is. ‘Daarom heb ik lang niet durven zeggen dat ik nog een eetstoornis had toen ik al blogde.’

‘Ooit heb ik wel eens op mijn blog geschreven dat ik eetbuien heb gehad. Maar mensen die een eetstoornis hebben, weten hoe moeilijk het is om aan je familie of vrienden toe te geven dat het niet goed met je gaat. Probeer dat maar eens te doen aan duizenden mensen, waarvan een groot deel naar je opkijkt omdat je een eetstoornis hebt overwonnen. Ik heb het er lang moeilijk mee gehad om hier over te hebben. Maar een eetstoornis werkt vaak met hervallen en opstaan. En het is niet omdat je hervalt, dat je opnieuw even diep zit als ervoor.’

Waarom ze dan toch schrijft over iets waar ze zich soms ongemakkelijk voelt? ‘Omdat ik het belangrijk vind om eerlijk te zijn. Heel wat meisjes die me volgen, hervallen soms ook. Ik wil me niet beter voordoen dan ik ben. Ik voel me nu beter dan ooit en ik vind het belangrijk om alle facetten van mijn leven te laten zien. Ook de minder rooskleurige.’

Ze waarschuwt die meisjes ook voor het gevaar om online naar complimenten op hun lichaam te zoeken. Zeker wanneer je niet zeker in je schoenen staat, kan het een valkuil zijn om jezelf te laten definiëren door iets oppervlakkigs als een stel goed ontwikkelde buikspieren. ‘Zodra je die buikspieren nit meer hebt, kan je je snel slechter gaan voelen.’

Ook met die drang naar bevestiging kreeg de blogger al te maken. ‘Ik postte regelmatig mijn buikspieren op Instagram, maar ik begon te merken dat ik dat om de foute redenen deed’, geeft ze toe. ‘Toen heb ik al die foto’s verwijderd. Mensen hebben er geen boodschap aan om mijn buikspieren in geforceerde en onnatuurlijke poses te zien.’

Dat het een sterk signaal is dat Women’s Health met Gudrun een bondgenoot heeft gevonden om het taboe rond eetstoornissen te helpen blootleggen, staat buiten kijf. Jonge meisjes die zich tot nu toe niet herkenden in de ambassadeurs die het magazine in de spotlight zette, hebben misschien wel een nieuwe heldin gevonden. Nu afwachten of ook Men’s Health die positieve beweging gretig zal omarmen.