‘Werkloosheid is een zaak van rechten en plichten’

Met zijn voorstel om langdurig werklozen te verplichten een basisbaan aan te nemen, heeft Vooruit-voorzitter Conner Rousseau een steen in de kikkerpoel gegooid. De PS en de groenen reageerden negatief. De andere partijen loofden het gezond verstand van Rousseau.

Zijn voorstel komt niet onverwacht. Twintig jaar geleden al duwde Frank Vandenbroucke de Vlaamse socialisten richting de Noord-Europese sociaaldemocratische partijen.

Werkloosheid is een zaak van rechten en plichten: de uitkeringen moeten voldoende hoog zijn, maar wie geen baan zoekt, kan na verloop van tijd niet langer rekenen op overheidssteun.

Het voorstel van Rousseau komt erop neer dat de Vlaamse socialisten evolueren naar een beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd. Daarmee zijn, afgezien van de PS en de groenen, alle beleidspartijen in België gewonnen voor eindige uitkeringen.

Werkloosheid is een zaak van rechten en plichten.

Die hervorming moet in een volgend regeerakkoord staan, ook al omdat België zowat het enige land in de Europese Unie is waar de werkloosheidsuitkeringen nog onbeperkt zijn in de tijd.

Tegenstanders zwaaien met onderzoeken die stellen dat zo’n maatregel veel werklozen in de armoede zou duwen. Waarom zijn de beperkte uitkeringen dan een succes in Nederland en Scandinavië, met een werkzaamheidsgraad van 80 procent en meer?

Uiteraard staat zo’n hervorming niet op zich. Een beperking van de uitkeringen in de tijd kan enkel resultaat hebben, als er een efficiënt activeringsbeleid wordt gevoerd en de werkloosheidsvallen verder worden weggewerkt. Daarvoor moeten zowel de federale als de regionale regeringen nog een tandje bijsteken. Ten slotte staat de discussie niet los van een activeringsbeleid voor de zowat 500.000 langdurig zieken.