Wat Oprah niet zegt, maar wel laat voelen

Oprahs grootste superkracht is misschien nog wel haar eenvoud. In een wereld die verzuipt in jargon en dure woorden, houdt ze het graag bloedsimpel en glashelder.

Sommigen praten graag. Anderen luisteren liever. Maar Oprah? Die verbindt. Ik beken het zonder schaamte: ik ben een regelrechte fan. Ik heb geen seconde getwijfeld toen ik de kans kreeg haar live te zien op SuperNova, het jaarlijkse event van Jürgen Ingels en Leen Antheunis.

En ja, er schuilt altijd een risico in het ontmoeten van je helden, want soms stellen ze teleur. Maar Oprah? Die overtrof mijn verwachtingen. Want geef toe: Oprahs stem ademt vertrouwen. Met haar blik doorprikt ze zelfs de meest zorgvuldig opgebouwde façade en haar woorden blijven lang nazinderen. Maar niet alleen haar woorden maken haar tot zo’n icoon, wel haar ongeëvenaarde communicatievermogen. Wat zij doet, gaat voorbij de taal. Ze spreekt in emoties, stiltes en subtiele blikken. Want behalve wat ze vertelt, valt vooral ook op wat ze tussen de regels laat voelen.

Hier zijn de krachtigste vijf communicatielessen die Oprah ons bijbracht, zonder veel poeha, maar met des te meer impact.

Ten eerste, Oprah lacht. Ze gebruikt humor niet als veilig schild, maar om te verbinden, mensen op hun gemak te stellen en lessen bij te brengen. “Work-life balance? But girl, you have your dream job! Why would you even care about work-life balance?” gilt ze uit. Iedereen lacht. Niet om de grap, maar om de herkenbaarheid. Zonder belerend te doen, houdt ze je met een vleugje humor een spiegel voor.

Ten tweede, Oprah stelt zich kwetsbaar op. Maar ze doet dat wel met een helder doel voor ogen. Ze vertelt over haar geflopte film, waar ze jarenlang niet over kon spreken zonder in huilen uit te barsten, om duidelijk te maken dat tegenslagen erbij horen en voor iedereen hartverscheurend zijn, zelfs als je Oprah heet. Ze gebruikt haar persoonlijke verhalen, met alle ruwe kantjes eraan, om inhoudelijke boodschappen mee te geven, niet om je emotioneel te manipuleren.

Ten derde, ze weet hoe je elegant aan namedropping moet doen. Uiteraard sprak Oprah met de allergrootsten, maar ze strooit niet met grote namen om te bewijzen hoe belangrijk ze is. Integendeel: als ze vertelt dat velen haar benijden om haar gesprekken met mensen als Julia Roberts en Brad Pitt, voegt ze er meteen aan toe dat ze het meeste heeft geleerd van interviews met gewone mensen.

Ten vierde, haar lichaam spreekt minstens zo luid als haar woorden. Ze draait zich naar het publiek en leunt voorover over de leuning van de sofa. Even legt ze een hand op Jurgen Ingels’ arm om hem gerust te stellen, want hij bekent wat zenuwachtig te zijn. Maar diezelfde arm gebruikt ze niet veel later om zacht duidelijk te maken dat zij eigenlijk het gesprek leidt. En wanneer het tijd is om af te ronden, werpt ze een blik op haar horloge. Subtiel, maar ook niet stiekem. En ze is een meester in het gebruiken van stiltes. Oprah laat ze bewust vallen. Ze spreekt met haar hele lichaam.

Haar grootste superkracht is misschien nog wel haar eenvoud. In een wereld die verzuipt in jargon en dure woorden, houdt Oprah het graag bloedsimpel en glashelder. Purpose? Dat vertaalt ze moeiteloos naar iets heel tastbaars: wat is je intentie? Gewoon: wat drijft je echt, achter al die grote woorden? En wanneer ze haar investeringsstrategie uit de doeken moet doen, is haar antwoord al even duidelijk: “Ik moet begrijpen waarover het gaat, anders doe ik het niet.”

Kortom, Oprah doet je lachen, huilen, en weer lachen binnen de drie minuten, zonder dat het ongemakkelijk wordt. Ze vertelt niet over emoties. Ze laat ze je allemaal voelen zonder dat je je bespeeld voelt. En net daar, tussen de woorden en de pauzes, tussen de glimlach en de traan, gebeurt het echte werk. Dat wat Oprah niet zegt, maar ons laat beleven. Zelden zagen we op Belgische bodem de kracht van communicatievaardigheden in zo’n pure vorm.