‘Huismoeders doen onbetaalde taken die anderen, vaak mannen, de kans geven om betaalde arbeid te verrichten’

Onbetaald is te vaak onbemind, zegt Daan Killemaes, hoofdeconoom van Trends.

“Wil je een huisvrouw zijn, oké, maar dan op je eigen kosten.” De uitspraak van vicepremier Vincent Van Quickenborne (Open Vld) vertrekt van nobele bedoelingen, maar houdt de baan niet. Door de krapte op de arbeidsmarkt moeten beleidsmakers kijken naar groepen die de werkgelegenheidsgraad kunnen verhogen. België telt ongeveer 125.000 huisvrouwen en een paar duizend huismannen, dus waarom zou die arbeidsreserve niet aangesproken worden? Het steekt de minister dat een werkloze een hogere uitkering krijgt als de partner ook niet werkt. Je zou niet bestraft mogen worden met een lagere uitkering als je partner werk zoekt en vindt. Vanuit die logica verdient de uitspraak een beetje krediet, maar tegelijk is ze een kaakslag voor de huisvrouwen die voor hun gezin én voor de maatschappij bergen werk verzetten.

Iemand moet de kinderen opvangen. Iemand moet zorgen voor de ouderen of de zieken. Huismoeders doen onbetaalde taken die anderen, vaak mannen, de kans geven om betaalde arbeid te verrichten. 92 procent van de huisvrouwen ontvangt géén uitkering. De reserve bij huisvrouwen om de reguliere arbeidsmarkt te versterken is dus beperkt.

Bijna alle huisvrouwen geven aan dat ze geen job wensen, leert onderzoek van het Steunpunt Werk van de KU Leuven, met zorg voor kinderen of familieleden als hoofdreden. Als huismoeders die taken niet doen, moet een beroep gedaan worden op moeilijk te vinden betaalde arbeid of de zorgsector, die al zwaar onder druk staat. Huisvrouwen leveren een grote maatschappelijke bijdrage die niet in euro’s vergoed wordt, en dus des te meer dank en erkenning verdient. Onbetaald is te vaak onbemind.

Wél zou het beleid moeten bewaken dat de poorten tot de arbeidsmarkt open blijven. “Wil je een huisvrouw zijn, prima, maar je arbeidskansen blijven ongeschonden”, was een meer doordachte uitspraak geweest.