‘Het dienstenchequessysteem krijgt veel onterechte kritiek’

‘De realiteit leert dat het stelsel van de dienstencheques de drie doelen die in 2004 werden vooropgesteld, heeft gehaald’, schrijft Wetstraat-journalist Alain Mouton.

Het dienstenchequessysteem voor poetshulp viert zijn twintigste verjaardag. De laatste tijd krijgt die vorm van gesubsidieerde tewerkstelling veel kritiek. Het zou te veel kosten aan de overheid (1,36 miljard euro bruto), mensen die als poetshulp aan de slag zijn, zouden elders wel een baan gevonden hebben, het is een cadeau voor de middenklasse die een beroep kan doen op goedkope poetshulpen, enzovoort. Onder meer de Antwerpse econoom Ive Marx schiet al jaren met scherp op het systeem. Maar de indruk bestaat dat de kritiek deels is ingegeven door een soort van ‘not invented here’-syndroom. Als bepaalde beleidsideeën niet uit de koker van het Centrum voor Sociaal Beleid Herman Deleeck komen, zijn ze blijkbaar niet goed.

De realiteit leert dat het stelsel van de dienstencheques de drie doelen die in 2004 werden vooropgesteld, heeft gehaald. Het zwartwerk in de sector is afgenomen. Bovendien heeft het onverwacht veel banen gecreëerd voor mensen uit kansengroepen. Er zijn 150.000 dienstenchequebanen gecreëerd, terwijl de oorspronkelijke doelstelling 25.000 banen was. Ten slotte hebben Belgen die huishoudtaken uitbesteden, meer ruimte gekregen om zelf extra uren te werken. Ouderen die een beroep doen op huishoudhulpen, kunnen langer thuis blijven wonen. De terugverdieneffecten van de dienstencheques lopen zo op tot 80 procent en meer.

Waar de critici wel gelijk hebben, is dat de prijs die de gebruikers betalen (7,2 euro netto) te laag is, net als de inruilwaarde van de cheques (27,5 euro) die de Vlaamse overheid betaalt. De prijs voor de gebruiker blijft al tien jaar stabiel en mag gerust opgetrokken worden. Zolang de grens van 15 euro per cheque niet wordt overschreden, is er weinig risico op een verschuiving richting zwartwerk.

Lees ook: