‘Spaarder, laat u niet vangen’

In plaats van de staatsbon te promoten, zou de overheid dus beter haar burgers leren dat risicobewust beleggen op de lange termijn een beter alternatief is om de inflatie het hoofd te bieden.

Toen minister van Financiën Vincent Van Peteghem vorig jaar een staatsbon met een lagere roerende voorheffing van 15 procent lanceerde, wilde hij de concurrentie tussen de banken aanwakkeren. Door de overheid zelf als financiële speler te laten optreden, moesten de markt en de burgers wakker geschud worden. Met succes. Een half miljoen Belgen tekenden voor bijna 22 miljard euro in op de eenjarige staatsbon. Zij krijgen binnenkort hun nettorentecoupon van 2,8 procent uitgekeerd.

Dankzij een uitzonderlijke promotionele actie van ING Bank kunnen mensen hun geld tegen hetzelfde nettotarief herbeleggen. Maar de meeste banken bieden, als gevolg van de gedaalde marktrente, minder goede voorwaarden op hun kortetermijnspaarproducten. Ook van de staatsbon valt deze keer weinig heil te verwachten. Een nieuwe verlaging van de roerende voorheffing zit er immers niet in. De nettocoupon van de nieuwe staatsbon zal wellicht niet veel hoger dan 2 procent uitkomen.

Dat toont dat er een keerzijde aan de medaille is. Wie zijn geld op de korte termijn vastzet – in een kasbon, termijnrekening of staatsbon – dreigt op de vervaldag geconfronteerd te worden met een herbeleggingsprobleem. Zeker in een context van dalende beleidsrentes dreigt zo’n type spaarder beleggingsopportuniteiten op de langere termijn te missen, en dus eigenlijk een slechte zaak te doen. In plaats van de staatsbon te promoten, zou de overheid dus beter haar burgers leren dat risicobewust beleggen op de lange termijn een beter alternatief is om de inflatie het hoofd te bieden.

Waarom doen niet meer Belgen dat? Waarom zijn zo veel burgers in dit land zo risicoavers? Het antwoord is verrassend simpel: omdat een groot deel van het rendement afgeroomd wordt door de financiële instellingen die hun beleggingsfondsen promoten. Instap- en uitstapkosten, beheers- en distributiekosten, retrocessies en commissies allerhande… Wie aan zijn belegging meer overhoudt dan aan een hoogrentende termijnrekening mag zich gelukkig achten. En de banken die nu de staatsbonmiljarden met hoge spaarrentes aantrekken, zullen niet nalaten in een volgende fase die beleggingsproducten aan te prijzen. Enkel voldoende financiële kennis kan burgers daartegen wapenen.