‘Belast die bakstenen eens wat meer’

De meest recente studie van Steunpunt Wonen is een ontnuchterende spiegel die vastgoedbeleggers zich weleens mogen voorhouden. Vastgoed wordt in ons land op allerlei manieren fiscaal voorgetrokken.

Het kadastraal inkomen is hopeloos verouderd, waardoor vastgoed structureel wordt onderbelast. Beleidsmakers ontzien ook al jaren reële huurinkomsten, terwijl ze van andere spaar- en beleggingsinkomsten zoals rentes, coupons en dividenden vlotjes 30 procent afhouden. Die fiscale voorkeursbehandeling maakt de spreekwoordelijke baksteen in de maag wel makkelijk verteerbaar. Ondanks, of beter gezegd, dankzij, die fiscale voortrekkerij is het nettorendement van een gemiddelde huurwoning jaarlijks een magere 3,3 procent. En daar zijn dan nog verwachte meerwaarden bij inbegrepen.

Lees meer: ‘Vastgoedbeleggers mogen realistisch 3,29 procent rendement verwachten’

Wie is er nog zo gek om voor dergelijk rendement als particulier in een huurwoning te investeren? In ruil krijg je een risico op wanbetaling, materiële schade door nalatige huurders, onverwachte pannes, verplichte energierenovaties, een hoop administratieve en logistieke rompslomp, enzovoort.

Dat belachelijk lage rendement is deels het gevolg van de te hoge vastgoedprijzen in ons land en die zijn dan weer deels het gevolg van de te lage belastingen op vastgoed. Dat terwijl heel veel onderzoek uitwijst dat weerkerende vastgoedbelastingen de economische groei het minst verstoren. Een kleine kanttekening: een andere belangrijke reden voor de hoge vastgoed- en huurprijzen is de te grote vraag en het te kleine aanbod.

Toch heeft de nieuwe regering daar geen oren naar. In plaats van in te zetten op taksen die de groei het minst verstoren, heeft ze gekozen voor een zoveelste verstorende transactiebelasting, de meerwaardebelasting. Vastgoedeigenaars zijn dan ook talrijker dan beleggers in ons land en worden dus beter bediend. Ook al zetten die laatsten hun centen via de beurs en andere beleggingen productiever aan het werk, fiscaal trekken ze altijd aan het kortste eind.

Beleidsmakers dienen dat fiscale speelveld gelijk te trekken. Als ze rente- en dividendinkomsten belasten, moeten ze dat ook doen bij huurinkomsten, onder voorwaarde dat verhuurders renovatiekosten en -investeringen van die inkomsten kunnen aftrekken. Belgische spaarders, beleggers en vermogenden kunnen hun geld heel wat productiever aan het werk zetten dan enkel in bakstenen.