William Van de Velde schreef een boek. ‘Honderd jaar verleiding’ vertelt het verhaal van het lingeriebedrijf Van de Velde. Geen memoires, maar een geschiedenis.
We hadden een gesprek met de man die bijna vijftig jaar van zijn leven ten dienste stond van het familiebedrijf. Een gesprek over opvolging, nooit tevreden zijn, geluk, gedrevenheid en veel geduld.
‘Wie een kind heeft verwekt, een boom heeft geplant en een boek heeft geschreven, heeft niet nutteloos geleefd.’ Met dat Chinees spreekwoord opent het boek. William Van de Velde (87) heeft niet nutteloos geleefd. Hij heeft vijf kinderen op de wereld gezet. Zijn boek is geschreven. En die boom? Met wat verbeelding kun je stellen dat hij het jonge boompje dat Van de Velde in 1964 bij de overdracht was, deed uitgroeien tot een stevige eik. William Van de Velde leidde de expansie en bouwde het bedrijf mee uit tot een gevestigde waarde. Wat begon als een bescheiden korsettenatelier is nu een beursgenoteerde onderneming die jaarlijks zes miljoen stuks lingerie produceert. Een bedrijf met 1500 medewerkers, internationale vertakkingen en een omzet van ruim 150 miljoen euro.
Welvaart
Hij wou geen memoires schrijven, maar de geschiedenis van het bedrijf. “Het boek is vooral bestemd voor mijn achttien kleinkinderen. Die profiteren vandaag voor een stuk van de opgebouwde welvaart. Ik hoop dat ze met dit boek beseffen waar dat vandaan komt, en welk werk en inzet eraan vooraf is gegaan.” Ook aan het boek is veel werk en inzet voorafgegaan. Ruim tien jaar van zijn leven spendeerde William Van de Velde eraan.
“Ik ben kort na de Tweede Wereldoorlog, in 1947, in het bedrijf gekomen. Maar als kind groeide ik al volledig op in het bedrijf. Mijn ouders waren van ‘s morgens tot ‘s avonds bezig. Pas bij het schrijven van zo’n boek ga je dat allemaal gaan beseffen. Mijn zuster is op haar zestiende moeten stoppen met studeren omdat ze nodig was in het bedrijf, na verschillende tegenslagen. Achteraf begrijp je dat zoiets niet gemakkelijk is, maar op het moment zelf is dat vanzelfsprekend. Het leven is een amalgaam van omstandigheden waar je vaak geen invloed op hebt. Je kunt er tegen reageren, maar je hebt het niet altijd in de hand. Ook ik had liever verder gestudeerd. Ik had rechten gestudeerd, en had graag nog economie gedaan. Maar het bedrijf riep. Ik had daar niet zoveel problemen mee, al vond ik het wel spijtig dat ik het studentenleven vaarwel moest zeggen.” (lacht)
Veel vacatures, veel werklozen
“Iemand zei me ooit dat om de tien jaar een kans voorbij komt. En als je dan als bedrijf klaar bent, je die kans moet benutten. Dan kan je enorme stappen vooruit doen. We hebben op een bepaald moment gekozen voor een upgrading van onze producten. Het was de tijd dat de Europese markt overspoeld werd met goedkope producten vanuit Azië. En we moesten onze loonkosten kunnen verantwoorden. Produceren in lagelonenlanden was een deel van het antwoord. De fondsen die daardoor vrijkwamen, konden we gebruiken voor de overgang van een productiebedrijf naar een marketinggedreven onderneming. Met een ruimer merkenaanbod en betere dienstverlening. Dat zorgde voor een aanhoudende groei en meer tewerkstelling in België. De verhuis naar het buitenland kwam aanvankelijk ook omdat we hier geen mensen meer vonden. Destijds gingen in deze streek twee grote bedrijven failliet. Een honderdtal vakbekwame mensen konden zo bij ons beginnen. Wij hadden ze nodig. Maar slechts een drietal greep de kans. Vandaag zie je dat ook: zoveel openstaande vacatures en toch zoveel werklozen. Vandaag is het vaak aantrekkelijker om niet te werken.
We hebben gelukkig een goed sociaal systeem, maar de slinger is te ver doorgeslagen en dan krijg je zulke scheeftrekkingen.”
“In een familiebedrijf sta je bij de opvolging voor de keuze. In principe moet het bedrijf voorop staan, al is dat niet altijd gemakkelijk. Het is als met een kind. Je moet dat ook laten opgroeien met het respect dat het kind zelf ook nodig heeft.
Loslaten
“Loslaten dat is… (stilte). Mijn ouders hebben nooit kunnen loslaten. Ik? (schudt lachend neen). Ik bemoei me wel niet, en zit ook niet meer in de raad van bestuur. Maar loslaten, neen, dat gaat niet. Ik besefte vroeg dat de jongere generatie verantwoordelijkheid moest kunnen opnemen. Zodat ze hun gang konden gaan, en de nodige ruimte kregen. Ook om fouten te maken. Daarom eiste ik dat ze elk een specifieke functie in het bedrijf op zich namen. Zodat ze daar ook konden op beoordeeld worden.”
Lieven Desmet
Het volledige gesprek met William Van de Velde leest u deze week in Trends.
