Vrouwen nemen het roer in handen

Bedrijven willen meer vrouwen op machtige posities krijgen. Zij brengen een nieuwe vorm van managen mee.

Het volgende jaar wordt voor vrouwen het opmerkelijkste sinds 1934, toen Lettie Pate Whitehead als eerste vrouw toetrad tot de raad van bestuur van Coca-Cola. Sindsdien hebben de vrouwen vooruitgang geboekt, maar hun opmars in de raden van bestuur bleef magertjes.

In 2017 schieten bedrijven in actie om meer vrouwen op machtige posities te krijgen. De voorbije decennia hebben ze zich ingelaten met allerlei programma’s om vrouwen ertoe aan te zetten op te klimmen. Er kwamen flexibele arbeidsregelingen, mentorprogramma’s, assertiviteitscursussen en diversiteitsinitiatieven. Zonder succes. In vele sectoren is minder dan een op de vijf managers een vrouw, dat is niet veel beter dan twintig jaar geleden.

Anders denken

Nu pakken ze het serieuzer aan. De bedrijven leggen targets en quota voor vrouwen in het management vast. De publieke opinie zal al wie dat niet doet nadrukkelijker straffen. In 2016 moest Kevin Roberts ontslag nemen als voorzitter van Saatchi & Saatchi, nadat hij tegen een journalist had gezegd dat er voor vrouwen in de reclamesector geen probleem meer is met seksisme. De mannen trainen zich om zulke dingen niet meer te zeggen en zelfs niet meer te denken.

In plaats daarvan beweert iedereen te geloven in de noodzaak meer vrouwen aan de macht te hebben. Het meest stijlvolle dat een man in 2017 kan doen, is weigeren in een panel te zitten als er niet minstens een vrouw bij is. Gezien worden in een exclusief mannelijk gezelschap, wordt een taboe.

Om de targets te halen, moeten ondernemingen de vrouwen door de rangen sleuren. Dat betekent dat vrouwen die zich geen kandidaat stellen voor promotie toch, met zachte dwang, worden overtuigd.

Middelmatige mannen

Het kan zijn dat de volgende generatie van vrouwelijke managers anders managet. Een meer consensuele, emotioneel intelligente manier van leidinggeven zou eindelijk ingang vinden.

De nieuwe sfeer doet wonderen voor de leeftijdsdiscriminatie. Om genoeg vrouwen in het topmanagement te krijgen, moeten moeders die ooit wegvielen, worden teruggehaald. Die generatie van vrouwen van vijftig en ouder, die zich niet langer naar huis moeten haasten om vissticks te bakken, ziet zich voor het eerst op gelijke voet concurreren met mannen.

Dat gaat niet zonder kosten. Een groep middelmatige mannen zal verdwijnen. Ze zijn daar niet gelukkig om, maar kunnen niet protesteren – behalve in de mannentoiletten. Maar zelfs die plaats wordt hen ontnomen. Het genderneutrale toilet komt eraan.

Lucy Kellaway