‘Uitzendkrachten bij de overheid komen niets te vroeg’

Uitzendarbeid heeft als een van de weinige flexibele werkvormen in België al zijn succes bewezen. Dat zegt Trends-redacteur Alain Mouton.

Bij de Vlaamse administratie was uitzendarbeid al toegelaten en dat geldt voortaan ook voor federale administraties en overheidsbedrijven. Dat werd tijd. België was met Griekenland zowat het laatste land van de Europese Unie met een verbod op uitzendarbeid bij de overheid. Ook al stelt een Europese richtlijn al sinds 2008 dat er geen beperking mag zijn op het gebruik van uitzendarbeid bij overheidsadministraties of staatsbedrijven.

Vooral de vakbonden zagen een uitbreiding niet zitten. Zij hebben het over een nepstatuut voor overheidspersoneel, geen werk- en inkomenszekerheid en nauwelijks sociale bescherming. Dat klopt niet. Uitzendkrachten hebben hetzelfde sociaal statuut en dus dezelfde arbeids- en loonvoorwaarden als vaste werknemers.

Uitzendarbeid heeft als een van de weinige flexibele werkvormen in België al zijn succes bewezen in de privésector. Het is een belangrijk doorstroomkanaal naar een vaste baan. Zowat een derde van de uitzendkrachten zoekt trouwens geen vaste baan. Het is een eigen keuze in een tijd dat de vaste betrekking de norm is en in de toekomst zal blijven, ook in de publieke sector.

Een ander voordeel is dat uitzendbedrijven veel meer met laaggeschoolden en allochtonen werken dan een gemiddeld privébedrijf. Door de uitbreiding van uitzendarbeid naar de publieke sector nemen hun kansen op de arbeidsmarkt dus toe.

Bovendien is de uitbreiding voor een deel een normalisatie van een bestaande situatie. Voor de vervanging van contractuele ambtenaren kunnen administraties al een beroep doen op uitzendkrachten. Steden, gemeenten en OCMW‘s werken bovendien al met uitzendkrachten.

Een belangrijk argument voor uitzendarbeid bij de overheid is dat bij een tijdelijke afwezigheid geen lange klassieke procedure hoeft te worden gevolgd om een vervanger te vinden.