Splitsing banken wordt maat voor niets

De Belgische banken zetten in 2013 nog meer de tering naar de nering. Ze worden geconfronteerd met hogere kapitaal- en liquiditeitseisen. Kredietverstrekking gebeurt met de rem op. De lage rente drukt op de rentemarge en de winstgevendheid.

De Belgische banken zetten in 2013 nog meer de tering naar de nering. Ze worden geconfronteerd met hogere kapitaal- en liquiditeitseisen. Kredietverstrekking gebeurt met de rem op. De lage rente drukt op de rentemarge en de winstgevendheid. De moeilijke marktomstandigheden en de hogere kapitaaleisen doen de financieringskosten stijgen. Kortom, het blijven moeilijke tijden.

Veel banken in België kampen met te hoge kosten in verhouding tot de inkomsten. Er is in heel de sector nood aan meer efficiëntie, wat neerkomt op besparingen op personeel en het kantorennet, en op investeringen in de modernisering van een verouderde backoffice en IT. Gelukkig zwaait de generatie van de babyboomers af, zodat de herstructureringen geen sociaal bloedbad hoeven te worden.

In 2013 staat ook de splitsing van de Belgische banken op de agenda. De regering-Di Rupo wil een duidelijke lijn trekken tussen deposito- en zakenbanken om te verhinderen dat spaargeld nog gebuikt wordt om speculatieve activiteiten te financieren. De banken vrezen dat een splitsing de kredietverlening aan de Belgische ondernemingen fnuikt.

Wellicht wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend. De prudentiële toezichthouder, de Nationale Bank, is tegen een splitsing. Zij vindt dat de Belgische banken al een groot stuk van hun zakenbank- en marktactiviteiten afgestoten hebben, waardoor ze geen bedreiging meer vormen voor de staatsfinanciën. De isolatie van de spaarbanken, met een belangrijk spaaroverschot, kan bovendien leiden tot een soepeler toekenning van hypotheekleningen en een zeepbel op de vastgoedmarkt.

Wellicht wordt het splitsingsscenario op de lange baan geschoven. Een ideale katalysator daarvoor is Europa. Ook de Europese Commissie werkt aan een plan om de banken op te delen. Bovendien is het niet zeker dat Europa een einde wil maken aan de ‘universele bank’. Heel wat grote Europese financiële instellingen zijn volgens dat principe opgebouwd.

Ten slotte duiken in 2013 nieuwe soorten kredietverstrekkers op. De banken haken af als het over langetermijnleningen of projectfinanciering gaat. Verzekeringsmaatschappijen, assetmanagers, pensioenfondsen,… duiken in dat gat. Maar er zullen ook private-debt funds opgericht worden, waarbij vermogende particulieren of families kredieten ter beschikking stellen. Ondernemingen die op een berg cash zitten, zullen dat geld meer gebruiken om leveranciers of diensten te financieren.