‘Het tragische einde van Sears biedt een sprankeltje hoop aan de Belgische retail’

Veel Belgische retailers zijn familiaal verankerd en gaan daarom veel minder roekeloos te werk. Dat zegt Trends-redacteur Stijn Fockedey.

Het faillissement van het Amerikaanse retailicoon Sears moet een waarschuwing zijn voor de Belgische retailsector: wie de winst en de dividenden nu nog nodeloos opdrijft, is een vogel voor de kat. Sears begon in 1893 als postorderbedrijf en groeide snel uit tot een dominante warenhuisketen in de Verenigde Staten. Amazon, en bij uitbreiding de e-commerce, worden gezien als de doodgraver van Sears, maar dat was niet de doorslaggevende factor.

Sears heeft lang de schijn opgehouden, maar de keten werd al meer dan tien jaar uitgekleed door het management. Het bedrijf werd gecontroleerd door een Amerikaans hefboomfonds, dat in 2003 aan boord kwam als grootaandeelhouder via een fusie tussen Sears en Kmart, nog zo’n icoon in verval.

In plaats van te investeren voerde Sears een beleid van aandeleninkopen om de aandeelhouders te plezieren. Dat kostte in vijf jaar meer dan 5 miljard dollar. Tegelijkertijd blokkeerde de CEO zelfs bescheiden investeringen om de verlichting in de vestigingen te renoveren.

En Sears is slechts een van de vele Amerikaanse traditionele retailers die door kortzichtige investeerders werd leeggezogen en met schulden overladen. Minder of trager investeren in winkels kost uiteindelijk meer dan de winst op korte termijn. Ook Delhaize en Carrefour hebben dat aan de lijve mogen ondervinden. De markt is bovendien steeds meer verzadigd. Doordat de consument steeds meer keuze heeft, worden gemakzuchtige ketens almaar vaker afgestraft.

Misschien biedt het tragische einde van Sears daarom nog een sprankeltje hoop aan de Belgische retail. Veel Belgische retailers zijn familiaal verankerd en gaan daarom veel minder roekeloos te werk. Maar het verhaal van Sears maakt duidelijk dat geen enkele retailer, hoe dominant hij in zijn niche ook is, op zijn lauweren kan rusten.