Het moeilijke huwelijk van Air France en KLM is een symptoom van de kloof tussen Noord en Zuid

Wie in Parijs werkt, krijgt nog altijd te maken met zakenpartners die ‘s middags twee uur dineren, overgoten met exquise wijnen, want Dieu créa la France. Personeel werkt in cycli van zes weken, van vakantie naar vakantie.

Frankrijk teert ook vooral op binnenlandse consumptie, sterke exportproducten heeft het nauwelijks. Symbool voor de neergang van de nieuwe ‘zieke man van Europa’ is president François Hollande, een brave huisvader met het charisma van een zeepaardje.

500 kilometer ten noorden van Parijs ligt Amsterdam, een totaal andere wereld. Hier zijn nuchtere, twintig minuten durende lunches de norm, met op tafel broodjes en karnemelk, soms een glas fruitsap. De directheid van de Nederlanders stuit tegen de borst van wie op zoek is naar compromissen.

Zijn dit meer dan clichés? Blijkbaar wel. Air France en KLM zijn elf jaar na hun fusie nog altijd bijzonder koele minnaars. Uiteraard zijn er de specifieke luchtvaartproblemen, zoals de felle concurrentie in Europa van de lagekostenmaatschappijen, of de intercontinentale strijd tegen zwaar gesubsidieerde carriers uit het Midden-Oosten.

Maar de cultuurkloof is de belangrijkste reden, het noorden versus het zuiden van Europa. Honderd jaar na de Eerste Wereldoorlog zijn de relaties tussen Duitsland en Frankrijk uitermate koel. Een scheuring dan maar? Nee, Europa moet hierdoor. Frankrijk moet aanvaarden dat één fles Château Pétrus minder echt niet het einde van de wereld betekent. En de Duitsers, met in hun kielzog de Nederlanders, mogen best eens pauzeren in hun oneindige gesleutel aan de allernieuwste wondertechniek voor Audi, BMW of Mercedes. Relaxen is geen doodzonde.