‘Het leven in Londen is niet simpel, maar België voelt te klein en monotoon’

Het leven in Londen is niet simpel. Het is vooral heel erg duur. En toch, we blijven hier. België voelt nog altijd te klein.

Bij tijd en wijle vraag ik het mij af, samen met het panel van familie en Belgische vrienden dat zich bezighoudt met de vraag: waarom woon jij eigenlijk in Londen? Al achtenhalf jaar! Ondertussen met man, kind en huis. Dat was nooit het plan.

Er was geen plan. In oktober 2012 bezocht ik een vriend in Londen. Ik vergezelde hem op zijn afterworkdrinks. De CEO van een start-up bood me een tijdelijk contract aan, op voorwaarde dat ik twee weken later zou beginnen. Ik pakte mijn boeltje en stak het Kanaal over. Toen vond ik het antwoord op de vraag ‘waarom’ nog heel simpel. Waarom niet? België voelde al een tijdje te klein, te langzaam, te analoog.

Ik kwam naar hier voor mijn carrière, ging ervan uit dat het tijdelijk was en wilde er alles uithalen. Als brandconsultant in start-ups, naar alle talks en evenementen om altijd maar te leren, proeven van entrepreneurship door zelf iets op te starten, terwijl ik de rekeningen betaalde met banen in de horeca. In een van die jobs de liefde van mijn leven ontmoeten en – oeps – een kind krijgen. Met een Hollander nog wel! De mijlpalen kwamen heel snel: de mooiste dochter, haar eerste schooldag, een huis kopen, failliet gaan als familie, trouwen en brexit. Nu staan we voor de volgende mijlpaal: kind nummer twee. En ook deze keer is het objectief gezien veel gemakkelijker om dan maar weer naar België terug te keren.

Het leven in Londen is niet simpel. Het is vooral heel erg duur. We wonen klein met grote hypotheken. Zodra je een woning bezit, verlies je elk recht op een werkloosheidsuitkering. Ook een uitkering tijdens het bevallingsverlof is een extraatje van je werkgever. Kinderen gaan hier naar de crèche of pre-school tot hun vierde, in ruil voor 1200 pond per maand. Kindergeld krijgen we niet. Het onderwijs druist in tegen alles wat ik voor mijn kind wil. Alles draait om presteren. Vanaf vier jaar leren ze lezen en schrijven en worden ze getest, en krijgen ze geen sticker als het niet goed genoeg is. In Londen heb je hier en daar een steiner- of montessorischool. Maar die zijn ver, en verre van gratis.

Met twee kinderen is zonder werk vallen dus absoluut geen optie. De druk is hoog. De concurrentie op de arbeidsmarkt ook. Acht jaar geleden sprak een vriend de wijze woorden: “In België ben je misschien een grote vis in een aquarium, hier ben je een kleine vis in een zee vol haaien.” Het zou naïef zijn te denken dat ik de enige high achiever ben met het lumineuze idee haar droom in een wereldstad na te jagen. Het barst hier van het talent!

Wat hier niet is, is onze familie. Geen grootouders. Ik ontneem hen en mijn kinderen die band. En ja, laten we eerlijk zijn, ik ontneem mijzelf de beste en gratis babysits ter wereld.

En toch, we blijven hier. België voelt nog altijd te klein en monotoon. In onze kleine straat wonen minstens honderd nationaliteiten. In mijn team van vijftien is er welgeteld één straight, blanke man. De mensen in de winkel vragen hoe het met me gaat en kijken me niet buiten om kwart voor zes. In het drukke ritme is er minder plaats om te klagen over banaliteiten. In het drukke centrum is er nog altijd veel plaats voor groen.

Waarom we in Londen blijven? Het leven is hier gewoon zo hard, dat als mensen me vragen waarom ik hier woon, ik geen antwoord heb, enkel een soort van minachting omdat zij niet de ballen hebben om het te doen.