Gunter Pauli, pleitbezorger van de blauwe economie, wil in West-Europa een chocoladefabriek bouwen. Daarbij kijkt hij vooral in de richting van België, Nederland of Frankrijk.
De plannen bouwen voort op de ontwikkeling van de cascara, een duurzame koffiereep die nu al in beperkte mate wordt gecommercialiseerd. Die ‘koffiepixels’ bevatten evenveel cafeïne als twee espresso’s. Ze zijn gemaakt van een mengeling van cacaoboter en koffiebonen. “Klassiek wordt van een koffieboon alleen het ‘vruchtvlees’ gebruikt, niet de schil. Wij gebruiken alles, waardoor de caffeïne ook langzamer wordt geabsorbeerd. Het is een gezond alternatief voor een energiedrankje.”
In eerste instantie denkt Pauli aan twee kleinere winkels in Brussel en Rotterdam. Daar worden een aantal basissmaken aangeboden, maar via een kleine productielijn kunnen klanten er ook zelf hun repen zouden kunnen laten maken. Binnen enkele jaren moet er een fabriek komen die op termijn 5000 ton chocola zou produceren. Pauli schat de investering op 20 tot 25 miljoen euro.
Voor de aanvoer van cacaoboter en koffiebonen wordt gekeken naar Colombia, waar Pauli meer dan twintig jaar geleden al een groot herbebossingsproject startte. “Het gaat bijna rechtstreeks van producent naar consument.” Ook de Franse siroopproducent Monin, de Franse chocolatier Daniel Mercier en de Japanse zoetstofproducent Saraya worden betrokken bij het project als investeerders of partners. De Franse warenhuisketen Casino tekende al een aankoopcontract, maar voorlopig kan de productie de vraag niet volgen.
De ambities van Pauli en zijn zoon Laurenz-Frederik, die de verkoop in de Benelux zal ontwikkelen, zijn groot. De Antwerpenaar, grondlegger van het Zero Emissions Research Institute (ZERI), wil van de fabriek een toonbeeld van duurzaamheid maken, met een structuur van glasschuim, gemaakt van gerecycleerde glazen flessen. Naast het productiegebouw moeten er pop-up-woningen komen voor een 50-tal werknemers.
Binnenin moet een klein regenwoudje verrijzen, waar kan worden getoond hoe de productie in Colombia in zijn werk gaat. Daarmee wordt de keten gefinancierd. Gunter Pauli: “Een ton koffie kost 1100 dollar, een ton van deze repen 100.000 euro. Een boer die zijn plantage vervangt door bos, waarin de koffie- en theeplanten gedijen, heeft een oogst die vijf keer lager ligt, maar we gaan hem er vijfentwintig keer meer voor betalen. Dus houdt hij vijf keer meer over dan nu.”
“We zullen volledig plasticvrij werken”, maakt Laurenz-Frederik zich sterk. “De verpakkingen komen van Novamont, een Italiaans bedrijf dat ons verpakkingen levert op basis van distels en bieten, en het overzees transport gebeurt plasticvrij.” Toch geloven vader en zoon Pauli niet in biologische certificatielabels. “Die zijn gebaseerd op wat mensen niet doen: geen genetisch gemanipuleerde gewassen, geen dit, geen dat. Waarom zouden we geld betalen om een logo te krijgen dat zegt wat we niet doen? Voor ons is het abnormaal dat het natuurlijk gekweekte product niet de standaard is vandaag.”
