Een topbankier: ‘U mag al het spaargeld hebben. Op één voorwaarde…’

‘We verdienen het zout op onze patatten niet meer,’ beklaagt een topbankier zich op een informele avondsessie met enkele van zijn afdelingsverantwoordelijken. Gênant genoeg toont hij dat ook aan met zijn slides. De winstmarge bij de leningen aan bedrijven is een flauw blauw streepje in het staafdiagram. Bij de hypotheekleningen valt nog een blauw schijntje te ontwaren. Om maar te zwijgen van het spaargeld.

‘U denkt dat wij een voordeel genieten met al die deposito’s in huis? Wel, u mag ze allemaal hebben,’ haalt een andere topbankier onlangs uit. Op zijn asperges à la Flamande malend: ‘Op één voorwaarde. U geeft de spaarders al hun centen terug als die erom komen vragen.’

Op de avondsessie dwarrelen stofjes in het schijnsel van ongemakkelijke grafieken. ‘Waarom zouden wij eigenlijk nog hypotheken verstrekken?’ De heren en dames toehoorders voelen zich niet aangesproken om hun hand op te steken. Dit gaat over hun toekomst. ‘Waar zit de business die opbrengt?’ knipoogt de topbankier. ‘CDO’s misschien een beetje en…. vermogensbeheer uiteraard.’

Het gedrag van Optima enkele weken geleden bevestigt die analyse. ‘Dames en heren met doorsnee zicht- en spaarrekeningen, hoepelt u alstublieft op,’ zo klonk het daar. ‘Wij gaan ons alleen nog bezig houden met de rijken.’

Bij de traditionele grootbanken loopt dat wat subtieler. We zijn er nog steeds welkom, maar liefst niet teveel via echt fysiek contact. Bankfilialen hebben de voorbije jaren alles in het werk gesteld om ons buiten te houden. De meest drastische manier was de deuren sluiten. Er kwamen ook steeds kortere openingstijden. En homebanking werd in hoge mate aangemoedigd. Nog een paar keer knipperen met de ogen en we sluiten een hypotheeklening af via de website van onze bank. Zodat de bankier meer tijd krijgt voor het échte werk, met een dikke streep marge.

Toch blijft de digitale klant een belangrijke asset voor de bank. Die weet namelijk onnoemelijk veel over ons. Wat onze hobby’s zijn. Hoe duur onze reizen. Welke elektriciteitsleverancier we kiezen. Je hoort potentiële hackers al likkebaarden. Maar niet alleen zij liggen op de loer. Facebook, Google, Amazon, Alibaba willen graag zelf onze bank worden. Deze internetreuzen weten zo veel, dat ze ons marketingtechnisch perfect kunnen bewerken. U zoekt een heggenschaar, wel, hier is er een. Met korting. Twee clicks en je hebt ze betaald. Morgen thuis geleverd. Wij zullen massaal overstag gaan.

Als de klassieke banken al dat ‘doorsnee’ betaalverkeer kwijt spelen, verliezen ze ook al die nuttige informatie om ons te bewerken. En om adverteerders te plezieren. Want die wil bijvoorbeeld graag weten in welke wijk of gemeente een bepaalde elektriciteitsleverancier goed is ingeburgerd.

Dankzij zijn copieuze investeringen in big-data kan een bank dat soort clusters binnenkort gemakkelijk leveren. Gepersonaliseerde informatie delen met marketeers, dat kan je niet maken, zo mocht ING onlangs ondervinden. Wat een oneerlijke strijd met Facebook en Google toch, want die kunnen dat wel. Mark Zuckerberg, Larry Page en Jack Ma zitten op een goudberg en ze weten het.